Dönmek istediğim ne çocukluğum var ne de annemin bana anlattığı bir masal nede o hayal kahramanlarını kurgulamak gibi bir emelim, hayatta göreceği herşeyi görüp de inadına direnen, ruhu alınmış, et ve kemikten ibaret yaşayan birisiyim o kadar yorgun ve bitkin..hayata olan inancım ikram edicek iki kelimesiyle kurtarcakmış gibi kendini sevdiren aşkada kırgın ya olsun canı sağolsun...
Kimseden yardım almadan kalkıyorum yine, odamdaki pencereden dışarı bakıyorum ağaçlar, kuşlar, çocuklar bir kaç kedi her sey öylesine bir kalabalık her saniye tekerrür eden tarih gibi ve bedenim bütün savaşlarına,mağlup olmuş çaresizler yurdunda , acıdığını hissetmeyecek kadar benlikten uzak.Ölüm kadar huysuzum ,az da olsa kalan umudumu ayakta tutan gücüme ne haller oldu, hani gül aniden solar nasıl solduğunu, neden solduğunu anlamaz... İşte öyle çabuk oldu gözlerimdeki ışığı kaybetmem, eridi, sanırım görevini yaptı ve çekip gitti! bedenimin yalnız kendime giydirilmiş geçici bir kılıf olduğunu hep biliyordum aslında .. ruhum zindanlara kapatılmış iyiliğinin cezasını kahrolarak tüketen ruhum nasıl ne zaman öldü neden soramıyorum bulamıyorum bir şekilde hala nefes aldığım dünya adledilene...meğer ölmüşüm dirilecek bir damla ümidim yokmuş nasıl olduda farketmedim...

Beni kim öldürdüyse işini iyi yapmış !

berrin korkmaz