Bazen, bir anda hiç tarif edemediğin duygular çıkıverir karşına. Önce bir durur bakarsın; biraz tebessüm, biraz da şüphe dolu bakışlarla. Bir adım atar, diğerini de geride bırakırsın. Attığın adım; tebessümlerin, geride bıraktığın; şüphelerin, tecrübelerin olur. Ama, nedense, şüpheler yenik düşer, her defasında sevince... Zaman gibi, kapatır bir anda geçmişteki tüm acılarını. Özlemiştir çünkü; kahkahalarla gülmeyi. Bekliyordur çünkü; yaşamak için içinde kalmış tüm yarım kalmışlıklarını...
O yüzdendir ki, vermek istersin ona büyüttüğün tüm umutlarını. Yıllara yayılan, her defasında ’’ işte bu! ’’ deyipte, kaybettiklerini kazanmak istersin yeniden. Gözlerini kapatıp, hiç düşünmeden kendini ona teslim etmek istersin pervasızca...
İÇimden gelen sesi dinliyorum şimdi yalnızca. ’’ İŞte bu ’’ dediğim duruyordur karşımda. Umurumda bile değil; sonu olsa da olmasa da. Dilimin ucuna gelen ’’ iki kelimeyi ’’ söylemek istiyorum korkusuzca... SENİ SEVİYORUM!!! 2011/Nergiz Arslan