Özledim işte! Yine de, sensizliğe direniyorum.
Sesini duymak istiyorum, en azından su serpilir belki gönlüme.
Telefonum elimde, ezberledim numaranı, hiç aramasam bile.
Titriyorum, terliyorum, utanıyorum biraz...

Özledim işte! Yine de, sessizliğe, direniyorum.
Hep cesur olmuştum, her zaman, neden şimdi korkuyorum?
Ne diyeceğim ki! Sana bilmiyorum...
-Nasılsın? İyimisin?
-iyi.
-sen.
-Ben de, iyi.
O kadar... Bir damla, mutluluk! Daha çok alışmaktan, korkuyorum belki,
bu yüzden aramıyorum...Kelimeleri unutuyorum. Kendime, kızıyorum!
Arada, gülüyorum! Vazgeçtim arayamıyorum...

Özledim işte! Yine de, sensizliğe direniyorum.

Oysa; mutluluğun, bir damlası da yeterdi, az ile yetinmeyi bildim hep.
Ben o damlalardan bir göl yaptım, yüreğimde...

İnsanı, acıtır bazen, yaşanması mümkün iken, yaşayamadıkları...
Elini uzatıp tutmak gibi yakınken dokunamadıkları...

İçindeki, demir parmaklıklar ardından sadece hayatı seyretmeler.
Susmalar ... Sustukça can yakan cümleler... Geleceği hiç olmayan umutsuz zamanlar.
Üzerime düşüyor, soru işaretlerim...Söylenmesi gerektir diyorum, söylenmesi gerekenlerin...

Özledim işte! Yine de, sensizliğe direniyorum! Söyleyemem ki!...

Üç günlük, hayatın neresindeyiz? Dün, bugün, yarın...
Tam ortasında! Dün, öldü! Bu gün, can çekişiyor! Yarın yok belki bilinmiyor!...

Seviyorum diye! Özledim işte!
Yine de, direniyorum!
Sensizliğe...

24.08.2011 / V.Kayra