bir yabancı selamı ile huzunlere daldım...kendi ellerimle ben beni kederlere saldım
sonunda bir oyuncak kara sevda aldım senden..yani deişmedim hala öyle biras cocuk kaldım..

ne gusel sarkı..
böle bi sarkı duyuyorum ondan sonra sanki biri yangın alarmını calıstırmıs gibi sirenler calmaya baslıyor bir telas bir kosusturma
herkes yangından ilk kurtaracaklarını alıyor yanına
ben yuregimi cıkarıyorum kilitledigim dolabımdan sıkı sıkı sarılıp kosmaya baslıyrum
işte o anda yuregim oldugunu hissediyorum uzun zamandan sonra..
ve baslıyorum yazmaya:

şiir oluyor once sonra buyuyor yazdıklarım makale tadında karalamalarım ardından kuculuyorum yazdıklarımın altında tasıyamıyor susuyorum
utandıgımdan deil...beceremedigimden kısa cumleler kuruyorum
nokta koyamadıgımdan deil virgullerle nefes almak hosuma gitti icin genis zamanlara sarkıyor söylediklerim
sonra kırmızı ojeleriyle bir kız goruyorum gozlerinin ici ıpıslak
yeniden dönuyorum sarkıma
aldanmadan inanmadan kendi soyledigim yalanlara
yeni bir dunya kuruyorum..icinde tum hırslarım istemlerim..isteyemediklerim..cekinip te susamadıklarım
sonra sarkı yavaslıyor
aksam oluyor
ömrun düş yorgunu kızıl ısıkları yuzume vuruyor
gozlerimi alan gozlerinin bugusu deil
gidisini ardından gozlerime kalan caresisligi..
yohk öyle el gibi durma gül biras..
sana gulmeler yakısır..
yohk öyle güz gibi soguk olma
güz ayrılık tasır..
ne diimki yarım kalmıs yuregimin sancıları dondurup bir dolaba saklamıstım ben onu..
simdi kim caldı bu alarmı..bu siren sesleri..dumansıs yangınların asılsıs ihbarları olmalı
canım sıkılıyor.. durmadan kosturmaktan..dursam diyorum..
ellerinde yangından ilk kurtarılacaklarıyla bir suru insan
ben yuregime sarıldım sımsıkı..simdi o bile agır geliyor..
sanki hayatımdaki herseyi kurtarmısımda yangınlarımdan
kalbim duracak diye korkuyorum...
ömrümün son yangınında..