(Kadın cinayetlerinin aklıma getirdiği...)
70’li yıllarda radyoda dinlediğim bir Radyo Tiyatrosu’ndan unutamadığım bir anekdottur bu.
Şu an radyoda böyle bir program var mı bilmiyorum.Ama o yıllarda,geceleri 21-22 arasında bir saat bir program vardı.Hele efektler çok canlı olurdu.
Tiyatroda oluşturulan hava,bulunduğun mekanla örtüşüyorsa,alır götürürdü seni...Nasıl götürmesin ki?Elektriği,suyu,yolu olmayan bir dağ köyünde öğretmendim o yıllarda.Giresun,Dereli İlçesinin Hisar Köyünde...Bol yağan kar ve sadece görülen gökyüzüydü.Her şey düş kurmaya müsaitti sadece.
İşte bu tiyatro da beni böylesine etkilemişti:
Kızını,sevdiği gence vermeyen adam,en sonunda kızının kaçtığını duyup,peşlerine düşmüştü...Uzun aramalardan sonra,onların bir dağ evinde saklanmış olduklarına inanmıştı.Çünkü uzaktan evin ışığını görmüştü.
-Ben size göstereceğim,cezanızı biraz sonra bulacaksınız diyerek,ormanın içindeki uzaktaki ışığa öfkeli öfkeli yürüyordu.
Bir süre yol aldıktan sonra,kurt sesleri artmıştı.Korktu.
Yürüyüşünü şu sözlerle bitirip,geri döndü:
-Kurtlar bile istemedi kızım,kurtlar bile...