Boşlukta ellerini arzulamak gibi bir şeydi seni sevmek...
Sevgili,
Karanlıkları vardı yüreğimin sana gelirken, ürkekliği vardı hayallerimin. Uçsuz bucaksız semalara ellerimi uzatmaya korkan bir yüreğim. Nedensizlik veya nedenler içinde bocalayan bir ruhun hesapsız avuntuları vardı gözlerimin...
Ama... En çokta acizliğimi pervasızca yüzüme vuran kimsesizliğim...

Korkuyordum evet sana gelirken ellerindeki mutluluğun gölgesinde kalmaktan. Sessizliğimi yalanlardan satın almaktan... Belkide en kötüsü sen olmasan da olur deyişleri dudaklarından duymak...

Oysa her şey o kadar güzeldi gözlerindeki huzura dokununca, hayaller kurmak umutlar sunduğun dergahında... abasını yeni sırtına takmış bir dervişin heyecan ve coşkusuyla yüreğimin çöllerinden sana ulaşmak için geçmek... Evet zordu her şey, karanlık bir limandan nur dolu bir semaya kürek çekmek...Ama...

Ben hep ben dediğim zamanlarda geldiğim karanlık ahın titrekliğinde boğulduğumun yeni farkına vardım... Oysa bir Züleyha’nın arzusuyla ulaşmak istemiştim ellerine. Ama şimdi cebimde sadece bekleyişlerim,kendime ve korkularıma öfkelerim kaldı. Boş ve umarsızca gömülmek kendi karanlığıma... Oysa sen ebedi huzuru sunmuştun bana... Anla işte sevgili,aslında ben en çok bundan korktum zamansız kaçışlarımda... ellerindeki mutluluğun gölgesinde kaldım anlasana. Ama sen hiç git demedin ben hep gitmeleri çözüm bildim yalanlarıma...

Sevgili,
Ah! Yüreğimde her dem Yusuf’unu arzulayan Yakub’u büyüttüren, sensizliğin ıstırabında Züleyha gibi bak işte kaybettim her şeyimi. Baştan ayağa sen olan bir ben çıktı ortaya. Ne geçmişin karanlık suları nede senle olan huzur damlaları... Yok ellerimde hiçbir şey...

Boşluğu derinleşen yüreğimde sana, sensizliğe düşerken işte arzuluyorum karanlıkları boğan yüreğini...

İşte geldim kapına, ne olur seni senden ayırma... Derdim ya Sana, intihar sahnelerinde hep bir umut denilen müjdeydin ya Sen, işte müjdeye susuz bir dudağın gözlerindeki nemdir seni sevmek... Bir bilsen...