Çocukken tutunmaya çalıştığımız ağaç dalları şimdi hayatın dalları oldu. Çocukken kazandığımız oyunları kaybeder olduk. Kazanmayı, zaferlerimizi,mutluluklarımızı unuttuk. Saf duygularımızın yanına bencilliği ve kibirli olmayı koyduk. Kaybettiğimiz mutlulukları ararken hayatın içerisinde kaybolduk. Ve geçmişten getirdiklerimizle hayat kurmak istedik. Ama yanıldık. Öğrendik ki her gün "sil baştan" yaşamak gerekirmiş. Her güneş doğuşunda gözlerini yeni açmış gibi umutlu olunmalıymış. Geçmiş toprak gelecek yağmur ve hayatta yeni yeni yetişen bir çiçekmiş. Soldurduğumuz çiçeklerle kurmaya çalıştığımız hayatlar ruhlarımızı da soldurdu.
Yeniden yeşerteceğimiz duyguların peşinde koşarken kaybettiğimiz saflıklar ve kazandığımız ateş topları...
Hayallerimizde yaşadığımız mutluluklar. Ruhumuzu mahkemeye çıkardığımız tek yer. Kocaman bir sahnede üzerimize yanan ışıklar altında içimizdekileri haykırdığımız tek yer. Hayat ise ruhumuzdaki sesleri dizginlediğimiz yer. Buna rağmen mutluluğu aradığımız dünya. Arafta kalmış insanlıklarımız, aşklarımız,saflığımız... Ve görüpte, duyupta bulamadığımız mutlulukların aslında etrafında değil sadece içerisindeyiz.