Uzaklaşıyordum tüm insanliktan. Belim bükülmüştü, israrla o patikadan ustaca ve emin adimlarla ilerliyordum. Ardima bile bakmak istemiyordum çünkü nefretimi tartsak bilmem kaç yüz bin kilo gelecek ağırlıktaydı. Ağırlık evet, sırtıma nefretimi de yük edinmiş kaçıyordum. Birileriyle konuşmak, tartışmak, anlaşmak gibi bir derdim hiç olmayacaktı. Nefretim bana yetecek sayfalarini her çevirişimde tekrar animsayacak ve asla geri donmeyecektim. İnsanliktan çıkmak dedikleri bu olsa gerek. İnatçıydım, kinci, aksi, lanet bir kimliğe bürünüyordum. Kimselere güvenmiyor ara sira da kendimle sohbet ediyordum. Yakinda konuşmayı da unutabilirim diye korkup dağa taşa haykırıyordum. Elveda insanlığın bilmem kaç yüzü, elveda sahte gözler, elveda eli elime değmemiş kız. Ve elveda beş para etmez duzen elveda..