Din bir inanç biçimidir. Bunu ilk aileden öğreniriz.O zamanlar karşı çıkma,sorgulama ve seçme hakkımız olmaz elbette.
Büyüyüp geliştikçe bunu kendi fikirlerimiz ve anlayış biçimimizle çok daha iyi yapabiliriz. Bir din devleti olmayışımızın kıymeti de buradadır işte. Özgürlüğümüzün kıymetide burada çıkar ortaya.
Karşı koyduğumuzda kafamız kesilmez, falakaya yatırılmayız, aforoz işlemez.
Bize dini devletin öğretmesi kadar abuk bir olay da olamaz.
Tabi laiklik gerçekten içi dolu bir kavram olarak yerleşmiş se beynimize.
Bize okullarda da öğretilmemeli din.
Bu akademik olaydır bence. Çocukken öğrendiklerimiz ise ailemizi seçme durumumuz olmadığı kadar ülkemizi seçme hakkımızın olmayışı kadar önemsenecek bir durumdur çünkü.
Kendimizi bildiğimiz yani ergenlikten sonraki durumumuzla ilgili olmalıdır.
Sorgulacılık, algılama kabiliyetimiz ve düşünmeyi düşünecek yaşımızı almışızdır o vakitte.
Ayırt etmeyi biliriz.Araştırırız.Farkı fark ederiz üniv. yaşımızda.
İlahiyat fakültesine din adamı olacaklar gitmelidir.
Aynen diğer üniv. olduğu gibi.Fakat ülkemiz koşullarında bunu yapmak maalesef geri kalmışlığımızın bir göstergesidir.
Yapacak çok işimiz olduğunu bilmekte dinimize göre vacip olduğundan, eğer gerçek müslümanlarsak öncelik vermemiz gereken bir konu olmalıdır.
Ellere verip talkımı, yutan salkımı olmamalıyız.
İnancımızın özgürlüğünde, adil olmak en büyük erdemlerimizden biri olmalıdır.
Önce adam gibi adam olmalıyız ki her inanca saygı duymayı bilelim.
Müslümanlar şöyle, hırıstiyanlar böyle misali kıyaslamalardan kaçınıp
ne isek onun en iyisi olarak yaşamayı bilelim.
Müslümnlık en güzel inanç iken, onu bu hale getirenlerle aynı kefede olmamak için ben şamanist olmayı seçtim.
saygılarımla.