BENİM DEDEM DERYA DENİZ 1
Ben üç yaşında bir çocukken babamı kaybettim.
Hayatımda babamın boşluğunu dolduracak babalar edindim. Bunlardan biride rahmetle andığım saygıdeğer ; Sevgili dedem….
Canım dedem seni çok özlüyorum yokluğuna alışmak çok zor hayallerim ve anılarımla avunuyorum seni saygıyla yad ediyor senden öğrendiklerimi paylaşmak veya hikayeleştirmek istiyorum ruhun şad olsun.
Kısaca dedemi tanıtmak istiyorum Dedem mavi gözlü keskin bakışlı beyaz sakallı sessiz bir hazine idi ancak dinlemesini bilene derya denizdi. Dedemin babası savaşa gitmiş hiç dönmemişti. Dedem savaş gazisi idi. Dedemin savaş anılarıyla büyüdüm. Batu’mdan Halep e 74 gün 74 gece hiç durma dan yürüyerek gittiklerini anlatı. Bende dedeme;
- Hiç uyumadınız mı? Diye sorunca güldü .
- Bir tabur asker yürürken, diğer tabur yol kenarlarında kestiriyordu; sonara onlar yürürken, diğerleri uyuyordu. dedi
Zaman onlar için çok önemli idi. Devamlı yürüyorlardı dedemin ve arkadaşlarının ayakları yara içinde kaldığını anlatmıştı. Askerlerle ilgili bir sürü anılarını paylaşmıştı bizimle; kısmetse bende sizinle paylaşırım.
Dedemle çok özel ve de güzel anılarım oldu. Ondan maneviyatın ve de maddi kazancın önemini öğrendim. Kazancın nasıl olması gerektiğini, nasıl harcanılması gerektiğini, akrabalarımız dostlarımızla ilişkilerin nasıl olunması gerektiğini hepsini dedemin hoş sohbetlerinden öğrendim.
Ben dedemi dinlemeyi çok seviyordum. Onun hayat hikâyesi bana masal gibi geliyordu. Çok da
Güzel anlatırdı. Saatlerce onu dinler ve seyrederdim.
Dedem bize gelince onu evine kadar götürürdüm. Onunla beraber gecenin alaca karanlığında karşıdaki köyleri ışıklarını seyrederdik. Işıkları seyretmek benim içinde ayrı bir zevkti.Dedem anlatmaya başlardı.
-Eskiden böyle ışık yoktu. Mum, el feneri, lök üsler vardı. Şimdi gecelerde gündüz gibi oldu.
Yollar aydınlandı. Biz dışarı çıkınca göz gözü görmezdi. Dedi.
Gerçekten biz çok şanslı insanlarız…
SALİYE ŞAHİN