Bir insanın,insanca değerleri göz ardı etmemesi asıldır.
Bu bende birinci planda,bir öge idi.
Ama hep,kendimden çok düşündüğüm,kişilerim oldu.Bencil olamadım.
Allah ve sonra,kendi canım,diyemedim hiç.
Anam,babam,kardeşlerim,evlatlarım dedim.
Hatta,kıymet bilmezime,o beni acınacak hallere soksa bile,ben yine kendime değil,ona acıdım.
Bir fedai miydim?Öyle idim herhalde...
Kendi canımın kıymetini bilmedim.
Mütevaziliğimin de bu kadarına,en sonunda pes dedim,doğrusu.Ama belki de yolun sonunda.
Şimdi artık yanımda tek oğullarım var.Bilhassa,küçük oğlum ile okulu haricinde hep beraberiz.İyi anlaşıyoruz.Ama yaşlı ve hasta bir anne sahibi o.
Onun hızına erişmekte zorlanıyor,onun ayaklarının dört dörtlük sağlam yere bastığını görmeden,onu mecburi bırakışım olacağından endişe ediyorum.
Kısmetten ilerisi gerisi olmaz imiş.
Ya Allah,ya kısmet.
Herşeyin,hayırlısı olsun dilerim.

Saygılarım ile.

09.12.2007.İzmir.
M.DECDELİ.


HÜZÜNLÜ MASALIM BEN

Çarpışıyor duygularım bazen birbiriyle,kah ılıcak kah serin
Örneğin sabahın körü şimdi hava mis,illa sessizlik isterim

Yazdan mı kıştan mı ilkbahar sonbahardan mı ne ki senin beterin?
Desem de kendi kendime ben böyleyim bazen de seslilik isterim

Çoğu zamamanda değil ki,her an düşünüp durduğum en muteberin
Taşarım aşkıyla,dünyadan geçip alsın beni yanına isterim.

14.12.2008.İzmir.
Müfide DECDELİ.


AŞKA AŞIK -2-
Bana soru sormaz mısın kardeşim
Çok da havamda suyumda değilim

Ben sana bir şey sorabilir miyim
Sen bir şairsin değil mi kardeşim

Hiç de cevabını işitemedim
Oysa zaten hissetmekle bilmiştim

Tevazu duru/yor hal/inde dedim
As/alet ışık saçmış tene dedim

De bunları söyleyiverdim dedim
Dedim de havama suyuna geldim

Dudaklar mıh gibi kap/alı gördüm
Kalemi a/şık/mış aşk/a de dedim.

14.12.2008.İzmir.
Müfide DECDELİ.