Günümüz de bencilce, maddesel hazların peşinde koşulurken, aranılası bir ilim adamı, yakın tarihimize ışık tutan, yüreği sevgi, şefkat ve merhamet dolu yıldızlardan biridir Cemal Öğüt...

Sokakta ağlayan bir çocuk gördüğünde meyve dolu sepetiyle ona teselli vermeye çalışırdı. Beşiktaş pazarından aldırdığı çocuk ayakkabılarını kenar mahallerinin yoksul çocuklarına kızı ile birlikte dağıtır, çocuklar sevinç içinde evlerine koşarken kızı Hikmet Hanıma; ’Hadi kızım kimse görmeden kaçalım’ derdi...

Kiracıları hakkında kötü söz söyletmez, onları aşağılayacak hiç bir söz ve davranışda bulunmazdı. Kızının da bu konuda dikkatli olmasını ister, kiracıları için kiracımız değil misafirimiz demesini isterdi. Çünkü; Allahın kendisine verdiği nimetleri, üstünlük taslamak için vermediğinin bilincindeydi...

Kışta kıyamatte sokaktan geçen yoğutçunun sesini duyduğunda kızından yoğurt almasını ister. Kızı; ’Yeterince yoğurdumuz var baba’ dediğinde ’sen yoğurdu kullanacak yer bulursun, adam bu soğukta yoğurdunu satabilmiş olsa üç defa aynı yerden geçer mi?’ diyerek, kızına ihtiyacı olmadığı halde yoğurt aldırarak, yoğurtçunun evine ekmek götürmesine vesile olurdu...

Ne kötüdür ki Cemal Öğüt’ün olmadığı sokaklardan binlerce satıcı geçmekte, binlerce kenara mahallelerde yalın ayak çocuk dolaşmakta ve binlerce kiracı rezil rüsva olmakta...

Evine ekmek götüremeyen bir babanın çocuklarının karnını nasıl doyurcağını düşündüğü anda, başka yerlerde insanlar rabbimizin verdiği nimetleri ziyan etmekte.

Komşusu evine ekmek götüremezken çocuğunun yüzüne bakamazken kendisi tıka basa karnını doyurmakta.

Toplumca suçluyuz seyirci kalarak görmezden gelerek duyarsızlığımızla toplumca suçluyuz. Vicdanımı rahatlatmak için yazdığım bu yazıda bende herkes gibi suçluyum...

Ufak tefek yaptığımız yardımlarla, ben üzerimi düşeni yaptım diyerek suçluyum. Elimden gelenin daha iyisini yapabilirim diye düşünmeyerek suçluyum ve en önemlisi rabbim bana nimet vermişken neden daha fazla kişiye Cemal Öğüt gibi yardım elimi uzatamadığım için suçluyum...

Cemal Öğüt gibi her çaresize çare olmak için yanan yüreğin sustuğu yerde biz yüreklerimizi yakmalıyız Her çaresize çara olabilmek için elimizden geleni yapmalıyız ve anlamayız ki yürek sustuğunda hiçbir zenginlik hiçbir mal fayda vermeyecektir.

Hoşgörümüzü, merhametimizi şefkatimizi karanlığa gömdüğümüzde bizi aydınlatmaya hiç bir ışığın gücü yetmeyecektir...

İnsan olabilmenin dışında, insanca yaşayabilmenin yaşatabilmenin dışında, yaşadığımız kalıplarımız her zaman bizi üzecek ve bizlere de mutsuz bir hayatı birlikte getirecektir...

Son nefes de pişmanlıklarla baş başa kalmak, yaşan(a)mamış zebil-ziyan olmuş bir hayatın en acı tablosu olcaktır...


Şimdi kaçma sırası bizde ’HADİ KİMSE GÖRMEDEN KAÇALIM’

Yüreğinizden sevgi, yolunuzdan ışık eksik olmasın...

Sevgi ve saygılar...


Hülya Akyıldız