Yağmurun yağmaya başlamasıyla kendisine gelmesi bir oldu.Nerede olduğunu kendisi bile bilmiyordu.Ayağa kalkıp kendi etrafında döndü.Aslında bütün sorularına cevap verebilirdi.Orada neden olduğunu,ne yapması gerektiğini en başından planlamıştı.İrkildi.Kafasında emin olamadığı birşeyler vardı.Acizlik değil,korku değil,vazgeçmek ise hiç değil.
Doktorunun verdiği ilaçlar artık kafasını karıştırıyordu.Düşünemiyor sadece odaklandığını sanıp boş bir çukura düşüyordu.O an bacaklarına ve kollarına baktı.Artık dayanamaığını hissediyordu.Ama o kadar alışkındı ki bu duyguya,içinde bir ses onunla konuşuyor onun bedenini sarıyor,kendisinden alıkoyuyordu onu.Kollarına tekrar baktı kesik izleri ıslanınca daha canlı içindeki o pembe deri daha bi parlak ve tiksindirici gelmişti.
Boynundaki fuları çıkartı ilk önce sonra bütün kıyafetlerini.Herşey planladığı gibi gidiyordu.Hastaydı o.Doktoru bipolar demişti.Herkesin umudu vardı.Ama o ’’geçecek’’kelimesine asla inanmazdı.Son kez ailesini düşündü.Babasını nasıl bırakıcaktı ama olan olmuştu bir kere,karar vermişti o.Yürüdü,yürüdü.Kollarını açarak boşluğa attı kendini ve ilk defa o an demişti’’şu an mutluyum ben’’