Sen şimdi yarın geleceksin ve hiç birşey olmamış gibi bıraktığın yerden devam edeceksin. Oysa benim yüreğimde çok şey değişti. Sen aklımdayken, içimde tepinen tavşanım öldü. Yaşattıklarının her biri, mızrak gibi saplandı kalbime. İçimdeki tavşanı öldürdü. Şimdi gene aklımdasın ama, içimdeki tavşanı değilde mızrakların acısını hissediyorum canım yanıyor. İçim acıyor. O kadar şiddetli ki bu acı, nefessiz kalıyorum, vurgun yemiş gibi.

Hani sen "bak çok sıkıştırırsan uçar giderim" demiştin ya? Sen uçmaya zorlanma, ben uçtum bile. Hani daha önce "beni bir daha küstürme!" demiştin. Sen bana küstün mü bilmiyorum ama, ben bu sefer küstüm. Ben kolay kolay küsmem biliyor musun? Küsünce asla barışmam. Eminim bunu da bilmiyorsundur? Nereden bileceksin ki? Ben sana hiç küsmedim, küsemedim. Bu defa gönlüm küstü. Gönül küsünce hayata küserim. "Hayat sendin!"

"Kırma dallarımı" demiştim. "Hoyrat rüzgarlar gibi esme.!" Estin ve dallarımı kırmakla kalmayıp, kökümden söktün. Başka toprakta kök salamam ki. Filiz vermem, tutunmam ki! Yıktın beni yıktın. Afat gibi, tufan gibi, sildin süpürdün...
Ben senin her gün gönlünü parlattığın, kirli cam bezlerinden değildim. Değerimi bilmedin sevgili; bilemedin. İpek kumaşımla camını parlatmaya çalıştın fakat; ipek narindir dayanmaz örselenmeye, bilemedin...

Kozamdan çıkarmayacaktın beni. Çıkarıp da, asıl ecelim olan güneşe, sunmayacaktın. Evet binbir rengimle, çok güzel bir kelebek oldum. Nadideyim de... Fakat ecelime uçuyorum şimdi. Ömrüm bir gün sevgili, ecelim alır canımı. Elbet cesedim düşer avuçlarına. Şimdi cesedimi ne yapacağını sen düşün sevgili. Sen düşün, benden bu kadar...

MERYEM TUNA 08.08.2011//İZMİR..