Kaybettiğimiz şeylerin kıyısından tutmaya çabalasakta, ömür geçmiş aşikare. yatağa mahkum olmak.. acılar içinde yanmak,elden gelen bir şey olmasa da.derdine deva beklemek, vücut artık gereksinimlerini yapamaz haldeyken, tıpkı birbebek misali....
konuşmalar,hareketler hayat ...seneler önce nasılken şimdi ne halde..bir geriye dönüp baksa hiç bunları yaşayacağı aklına gelirmiydi...
yanında olupta yardımcı olamamak çok zor..insanoğlu kimbilir hangi hallerle karşılaşacak.
her yaşamın kendine göre bir öyküsü var, kıymet bilmek gerek .hayattayken var olan değerlere sahip çıkmalı, yoksa yitirdikten sonra sızlanmanın bir anlamı yok..
ama maalesef öyle bir yaşam tarzıki;git gide yozlaşan bireyler topluluğu çıkıyor karşımıza.
merhamet duygusu belkide yitirilen duyguların en başı, bu dünya kimseye kalmıyacak..
nefes almak bize verilen en büyük armağan.yaşamımız tabi değer biliyorsak. içimdekileri dile getirmekti amacım, bazı içindekilerini yitiren kişilere
daha diyecek bir sözüm yok.
bundan sonrası susmaktır....