Çocuğun, mahallesinde-"aslında sadece bir sokak, ama nedendir bilinmez mahalle denegelmiştir ya hep" ona göre bir sürü arkadaşı vardı. Tam istediği gibi arkadaşlar. Çünkü hepsi onun gibi küçük oyun manyaklarıydı. Yaşananlar anıya dönüştükçe acıtır ya, kanatır ya insanı, farkında olmasa da çocuğun böyle bir derdi yoktu, o sadece arkadaşlarıyla oynuyordu. Dersleri zaten hallediyordu, bir de neden ödev yapsın ki...Okuldan geldiği gibi çantayı atıyordu bir kenara, kravatı bir yana, ceketi öbür yana. Annesi Allah bilir kaç kere bağırmıştı bu yaptığı için. Ama çocuk pek az oralı oluyordu. Annesinin, o çilekeş lakin çocuklarıyla mutlu kadının "pantolonunu, gömleğini çıkar." sözleri, acaba şimdi çocuğun anılarında olumlu cevap alıyor mudur bilinmez ama o sıralar almadığı kesindi. O çocuktu ve daha önemli işleri varken neden tertipli çocukların yaptığı gibi eve gelir gelmez elbiselerini çıkaracaktı ki. Ne vardı yani kumaş pantolonuyla top oynasa. Annesi gibi evin her derdiyle değil hiç bir derdiyle ilginmekti onun görevi. Yani canı ne isterse onu yapmak.Çocuk gülüyordu ah bir de sabahın köründe yatağından zaten bildiği şeyleri tekrar duymak için okula gitmese ve annesini kıramadığı için o korkunç "oğlum bakkala git." sözünü hergün duymasa.Hele bir de bu mahallede arkadaşlarıyla meşgulken başına gelmese. Herhalde o zaman çocuk, hayatın ona verdiklerinin farkına varacak ve "başka çocuklara da versene, tek başına zevki çıkmıyor" diyecekti. Hele o haftasonlarını nasıl iple çekiyordu. Adeta pazartesi sabahında, cuma günü okul bitiminin duasını ederek uyanıyordu çocuk....