Gece gibiyim şu an. Ben gecenin, gece benim içimde. Sırtlamışım karanlığı düşünüyorum. Gecenin sessiz esrarının koynundayım; hayalimde bir çift göz, bir demet sevgi, bir de bir tutam gülümseyiş… Gece; ketum, dingin, huzur dolu bir dost gibi yanımda. Gece benim sırdaşım, öykülerimin ön sözü.

Kim bilir kaç göz yaşım karışmıştır gecenin sessizliğine. Kim bilir kaç kere sıvazlamıştır omzumu gece. Bir çok kere ben üzülmeyeyim diye karanlığını saklamıştır benden. Bir çok kere ayın ışığını mutluluk niyetine serpmiştir ruhuma…

Düşlerimin, cümlelerimin ortağıdır gece. Yalansız, masum ve gerçektir. Üstündeki siyah örtünün altında tılsımlı coşkular, aşkın büyüsü saklıdır. Herbir kalp, yıldız şekline girmiştir göğsünde. Bir şiirin en hüzünlü kelimeleridir gece. Cümle yürekten kopar, geceye armağan olur :

Aşk aldı eline geceyi
sevdi, okşadı…
Sessizliğini bastırdı kalbine,
bir bir öptü gecenin içindeki yıldızları,
Kokladı geceye gizlenmiş umut çiçeklerini.

Aşk aldı eline geceyi,
sıcacık bir öyküsünün içine koydu.
Sarıldı sıkıca,
yaşanmış tüm duygularıyla…

Aşk aldı eline geceyi,
bir şiirin son dizelerine doğru,
fırlattı hızlıca,
karanlığı sevgiye gebe kalsın diye…

Aşk aldı eline geceyi,
kalbim yetimken,
ben "o gece"nin içinde yokken.
Sonra gömdü toprağa,
yazgımda bir yerde,
umut açsın diye…


İşte ben, böyle bir gecede düşlüyorum yine seni. Düşlerken ağlayacağımı, acıların yüreğime karışacağını bile bile…


Gece _ Merhaba.

Ben _ Ama… Ama siz?...

Gece _ Evet. Benim. Gece…

Ben- _ Şey… Ben de sizi anlatıyordum...

Gece _ Biliyorum buradaydım… Tüm yazdıklarını okudum…

Ben _ Bilmeliydim. Sizin hep burada, yanımda olduğunuzu bilmeliydim.

Gece_ Hakkımda yazdıkların beni mutlu etti. Aslında konuşmayı düşünmüyordum;ama, karanlığımda var olan hüznüme biraz fazla sokulduğunu hissettim.. Kalbinin daha fazla acımasını istemedim.

Ben_ Evet… Kaç zamandır böyleyim. Çaresiz bir öykünün imkansızlığıyla üşüyorum…

Gece_ Biliyorum. Unuttun mu ben senin sırdaşınım…

Ben - Evet. Siz… Siz olmasaydınız karmaşam hepten kemirirdi ruhumu. Sizin huzurunuz besliyor umudumu.

Gece _ Evet. Ben de senin gibi beni kendi içlerine alan insanlar olmasaydı ölümsüz olamazdım… Ben de sana minnettarım…

Ben _ Siz. Siz yaşamla duygularım arasındaki aynasınız. Bir yüzü sırlı.

Gece_ Peki nereye kadar sürecek bu dipsizmiş gibi görünen hüznün? Artık mutlu bir ağacın gölgesinde gülümsemelisin.

Ben _ Peki ama nasıl? Bir türlü söküp atamıyorum ona olan duygularımı.

Gece _ O seni seviyor. Tıpkı toprağın çiçeğe hayranlığı gibi…

Ben _ Nasıl?

Gece _ Sessizce… Benim gibi. Toprak gibi. Çiçek gibi. Ama… Üzgünüm.. Bu sevginin sevdası yok… Senin de istediğin o :" Sevda"... O yüzden benim eşliğimde matem tutuyorsun duygularına…

Ben _ Haklısınız… Eksik olan duygu sevda… Aslında... Bir çok kere bana anlatmaya çalışmıştı bunu. Bilmem. Belki de kabullenmek istemedim. Ama siz söyleyince, şimdi bir kez daha hüznümün sırrı gerçekten çözülmüş oldu. Peki ne yapmalıyım?

Gece _ Yüreğini tüm inancınla zamana teslim et. İstediğin sevdaysa, zaman sana bunu bir gün mutlaka sunacaktır. Ama onun ellerini bir şekilde bırakma. Eminim o da böyle isterdi…

Ben _ Anladım… Şimdi içimde tuhaf bir mutluluk ve coşku esiyor sanki. Belki de hüzün gerçeği kabullenmekle eriyor. Yanımda olup, sessizliğinizi cümlelere dönüştürdüğünüz için teşekkür ederim…

Gece _ Hayır, teşekkür etmene gerek yok… Unuttun mu ? Sen benim içimdesin ben de senin içindeyim… Şimdi gün ağarıyor. Gitmem gerek…

Ben _ Peki… Mutluluğun tüm sırları sizinle olsun… Hoşça kal gece. Hoşça kal…


Oktay Coşar