Ayni hüzünlerde kaybolmu$ birer yolcuyduk ikimiz- ayni gözya$larinda bogulmu$ iki ayri hickirik…
Senin günlerine güne$ birtürlü dogmuyordu, benimse gecelerimde yildizlar sönmek bilmezdi… ve ayni hayalleri tasirdik yüregimizde, sonuna varan farkli heveslerle…
Harcanmis tüm duygulari karalayip bembeyaz kagitlara, kirilan dallarimla birlikte ate$e verdim..acimasiz soguk gecelerde..
Ayni yanginlarda tutu$an kivilcimdik biz- vaktinden cok erken küllenen… hatirlarmisin sen $imdi…tüm kötülüklerden TANRI bizi korusun diye yürüyüp islandigimiz o yagmurlari..ettigimiz dualari-..denizlere bakarak daldigimiz o bilinmez noktalari…
Senden sonra..sonsuzlugun sonuna kadar sen olacaksin demistik-görmeden duymadan bile-kokunu almadan bile…oysa –yeminlerin erken tüketildiginide birlikte ögrenmistik…
Anlatamadigimiz ve anlayamadigimiz bir bag vardi –bizi birbirimize karsi koysakta hep santim santim dahada yakinlastiran… Ne sen cözebildin dudaklarindaki o ard arda siralanmi$ sözlerini- nede ben tüm korkularima inat yazabildim adini harf harf bu sehrin duvarlarina..
Yikilacakti bu $ehir biliyorduk..isyan cikacakti- ba$imi gögsüne dayayip her$eye ba$kaldirdigimda….Yapamadim can sicaklim..-bana actigin kollara birtürlü icimden geldigi gibi yanit veremedim..oysa bu can kollarinda son nefesini vermeye bile hazirdi…
Ayni gökyüzü altinda- her gece ayni hüzünlerde bogulup- senden cok uzaklarda ama seni icimde ta$iyarak ve bir an olsun unutmadan hüzün gözlerini – ya$amaya mahkum ettik birbirimizi…
Kokun eser sessizce havalanan perdenin ardindan..ve sesin dolar odamin karanlik köselerine- isyanini duyar gibi olurum –bana seseni$ini ve söyleyecek sözüm olmaz dogruluguna, sitemlerin hakli cikarir seni sana hesap soran yillara anilara..
Kaybeden bendim seni…kapayip gözlerimi tüm sava$larina ragmen, avuclarina birakip son maziden kalan izleri öylece gitmistim o sahil kenarindan...hayallerimi ipin ucuna asarak ve gözya$larimi incinmeyesin diye kanayan yüregime akitipta gittigimde kaybettim ben..
tüm benliginle bana ait oldugunu bile bile, yüregimi bin parcaya bölerek, nefret kusarak baktigimiz gökyüzüne bastigimiz topraklara…öylece gidivermi$tim..seni ardimda birakarak.. ne anlattinda ardimdan bakarak dalgalara- simdi..yillar sonra cosmuyor..bu sehire ne söz verdirdinde..gittigim her yol sonu sana cikiyor..hatiranla doluyor..
Ayri bedenlerde ya$ayan ama tepeden tirnaga tamamlanan bir$eydik.. adi yoktu..tarifi imkansiz bir gizdi.-..parcalandik..bölündük…$imdi bilinmez yabanci diyarlarda duracak kadar az – ayni hüzünlerde birlestigimizde bütünle$ir yarisi sende kalmi$, yarim kalmi$ yüregimiz….ayni gökyüzüne bakipta-durmu$ $imdi karanliklarda barinan anilarimizdan kendimizi- birbirimizi dileniriz.. öyle yapmistin hep sen, gülümsemistim sana… seni senle yasiyorken bile özlüyorum demistin.. gidiyorken ardindan bakamiyorum demistin..yildizlara ismimi vermistin…yine gülümsemistim..simdi daha iyi anliyorum…gülü$lerimin hepsi sende kaldi..umudum gibi…hayallerim gibi..
Hasretligimiz bile farkli degil can sicaklim- yoksullugumuz gibi … ayni okyanusta bulu$an iki farkli irmagiz biz…ayri yönlerden göc edipte ayni dala konan göcebe ku$lar misali…