hayatı önemsemek isterdim bende zamanında. aslında saçma bir şey olduğunu anladım zamanla. insanlar acımasız ! insanlar duygusuz! insanlar insan olmaktan çıkmışken ben kimi neyi önemseyecektim ki ? yavaş yavaş korkmaya yavaş yavaş öğrenmeye başladım yaşamayı. yalanları acıları yeri geldi sevgi denen şeyi öğrendim. sevgi var mıydı acaba gerçekten ? ben sevebilmiş miydim o yalan dolanlar içinde yaşayan sahte kılıkları ? zirveden mi bakıyordum ben ve sorularım onlara yoksa yerin dibinden mi ? tek bildiğim artık yaşamaktan korkuyordum. insanların sevebileceğine inanmayan bir beden içinde hapsolmuş ve beynimdeki sorular düşünceler beni kemiriyordu. Ta ki onu tanıyana kadar. Gözlerinde kaybolduğum bedenimi ruhumu sunduğum adam. ben ona aşkla bakarken o bana korkarak bakıyordu. Ne yapmam gerektiğini bilmeden yaşamaya devam ediyorum. Onunla yaşamaktan mutluyum çünkü. Evet aşk var sevgilim. biz onlardan değiliz. bize bam başka gözlerle bakan insanlardan değiliz onlar hiç bir zaman bizim yaşadığımız kadar mutlu yaşayamayacakları için onlara acıyorum. Korkma sevgilim ben onlardan değilim senin elini bırakmayacak kadar sevebiliyorum seni. Çünkü ben sen varken hayatı önemseyebiliyorum. ben senin gözlerinde kaybolmayı önemsiyorum.