Hallacı-Mansur,islam tarihinde adından en çok sözü edilen şahsiyetlerden biri.

Asıl ismi Hüseyin.Onuncu asırda Bağdat’da yaşadı.
O nun yaşadığı dönemde ;haksızlıklar,zulum,ve adaletsizlikler hakimdi.Bu durumu eleştiren cesur bir yürekti.Bu yüzden yakın takip altındaydı.

Osmanlı’nın son döneminde rüşvetsiz iş görülmeyince Ziya paşa bu durumu şöyle hicveder;.

"selam verdim rüşvet değil diye almadılar" eleştirisi gibi.Ali paşa sadrazam olunca Namık Kemal’le Londra’ya kaçar.Eleştiri yapanların kaderi,sürgün.

Mansur’un eleştirileri etkisini gösterince hakkında karar verildi.Eğemen güçler tarafından.
Bir yolu bulunmalı cezası verilmeliydi.O günden bu günü değişen birşey yok.Sistemle uyuşmayanlar bir kazaya,bir cinayete,kurban gidiyorlar.

Fransız arkelog Lois Massignon O nun üzerine yazdığı kitapla meşhur oldu.

Diyorki:İhlas bir süzgeçtir,işi o süzgeçle süzerler.Diyorki:Dünya’ye terk etmek nefs zühdüdür.Ahireti terk eylemek gönül zühdüdür.Kedisini terk eylemekte can zühdü.

Bu güzel sözlerin çıktığı ağızdan Enel-Hak sözü hasıl oldu.Yanlış yorumlandı.Zaten bir hatasını arıyorlardı.suçu bulunmuştu.

Hallac-ı Mansur, evrendeki en büyük sevgi ve aşkın Allah’a duyulan ilahi ve sonsuz olan aşk olduğuna inanmaktadır.
Kendisinin ölümüne sebep olan “Enel-Hak” "Allah benim" sözü ise dönemin yöneticileri ve kendisini sevmeyen düşmanları tarafından Allah’ı inkar etmek, dinden sapkınlık olarak görülmekle birlikte bugün biliniyor ki, “Ben önemsizim, benliğimi hiçledim, benim her bir zerrem, tüm benliğim Allah’ındır. Ben onun büyüklüğünde kaybolmuş bir hiçim” anlamındadır.

Ceza çok ağırdı.İnfaz işi kademeli ve işkenceli oldu.

Sıra dilinin koparılmasına gelince müsade istedi.Son sözlerini söylemek için.
"-Allahım bana senin için bu işkenceyi reva görenlerden rahmetini esirgeme.Senin aşkın uğrunda beni elimden ayağımdan ayıran bu kullarını affet.Affet Allahım,onları affet,aşkın hürmetine affet"

Hallacı-Mansur kendinden sonra gelen bütün ekolleri etkisi altına almış,İkbal ve Mevlana bu düşüncenin olgun meyvelerini vermiştir.