Şimdi ben de anladım. Olmayınca olmuyor demiştin ya hani arkadaş, yazmak istemeyince yazamıyorsun ve de kıvranıyorsun, saçlarını çekiyorsun her saniye, kendi başının etini yiyorsun. Ne manası olduğunu bilmediğin deyimleri kullanmanın azabını dahi çekemeden, öylesine oturuyorsun sadece. İstediğinin ne olduğunu dahi tam olarak bilemediğin için, bazen aklına kitaplar içinde kaybolup gidesin geliyor; ya da ne bileyim, en güzel eserini yazıp, kimsenin görmeyeceği bir yerde o yazdığın eseri saklamak istiyorsun. Hem yazdığın eser için sana kimsede karışmamışken, kimse de eserini yorumlamamışken kendi alemiyle beraber, o eserin senin olan en önemli emanetin olarak gizli kalacağını hayal ederek, vakit geçiriyorsun. Yapmak istemediğin şeyin, yazmamak olduğunu bildiğin halde, direniyorsun.


Aslında lanet olasıca inadını da kırmak, çok tatlı bir günahmışçasına yakana yapışıveriyor. Yazmak istediğin o kadar çok konu varmış ki diyorsun içinden, ama nerede onlar, ya da yazmak için vakti mi değil diyorsun? Bu arada büyük adamların sözleri sana lazım oluyor. Gerekliliğin en büyük çilesini tecrübe etmişken, bir kez daha sanal acılarının keşmekeşliğini hissetmen sana kötü geliyor. Ama sana neyin iyi gelip neyin iyi gelmediğini dahi tam olarak bilemediğinden dolayı efkarını gönlünde biriktiriyorsun. Kırıldığın anları hatırlıyorsun; kırıldığın ve bir daha yazmamak adına kendine söz verdiğin anları. Sana kazılmış çukurları kendince fark edilişler ardınca bulabilmene şükretmen gerektiğini iyi biliyorsun. Sezgilerine güvendiğin içinde farkında olmadan şanslı bir yaratık olduğuna şahit oluyorsun. Yaşamak aslında seni sevindiriyor. Sevindirik gülüşlerin ardınca kanuna ters giden bir şeyler hissediyorsun. Anlamanın faydasızlığını tecrübe ettikten sonrada, seni yüceltmeye çalışan insanlar görüyorsun karşında. Daha kelimelerin piçi bile olamamışken, seni pir ilan edenlere karşı tiksinti duyuyorsun. Aslında tiksinti duyuşlarından kendin iğreniyorsun ve vah vah’ların eşliğinde bu sefer acımaların başlıyor. İnsanlara acıyorsun en güzelinden ve de küçülmenin bariz örneği karşısında moralin bozuluyor. Okumanın şerefini bahşetmiş Yaradana karşı bile bu kadar ilgiyle dua etmeyen varlıklarımız için üzülmeye başlayıp, gözlerinden yaşların duru halini süzüyorsun, hep yalnızlığa doğru mabeyni bilinmez mavera seyahatinin sergüzeştliğinde.



Yazamamak bir sıkıntı oluveriyor içinde. Günlerce yaşamamış hissediyorsun kendini ve bu yüzden kızıyorsun yeniden aynı senaryo ile kendine. Çoğu zaman bahanelere sığınmak istiyorsun; hani yenilir yutulur cinsten hem de. Akıl odalarında bahane köşkleri yükseliyor, bu yüzden sevmelerin acılarını dindirmek için ümitlerinin kabusların üzerine paraşütle inmesini hayal ediyorsun. En klişeli bahaneleri çerez niyetine avuçlarken şimdilerden, Normandiya çıkarması olmayacağına kendilerini inandırmış Naziler kadar merhamet doluyorsun müttefiklere. Aslında sıkıntıların geleceğini sen de iyi biliyorsun, yazamam seanslarının hep olacağını, ama işte insanlık! Baytarı kendi şafağında sadece ayakkabı izlerini silmekle uğraşan dünya içinde, hüzünlerin dahi yorgun düşüşüne tanık oluyorsun yeniden ve hiçbir şey yapamıyorsun. Şeytanda sen oluyorsun o ara, melek de.



Baş ağrılarının en temelli sebebine dahi baş çıkaran yazma sevgisine yeniden yenik düşüp, alıyorsun eline kalemi. Saat sabahın daha altısı iken, gazeteci geliyor sokağına, sen duyuyorsun. Senin gibi bu yazamama seanslarını çokça yaşamış yazarların yazdığı fıkraları, makaleleri, denemeleri okumak için aşağı inip, dış kapından gazeteni alıyorsun. Belki uykun geliyor, belki yorgunsun, sen dahi bilmiyorsun tam olarak. Elinden düşüremediğin kitabın parçalanışına şahit olurcasına, bir cümle yazamamanın acısıyla, kendine edilmemiş küfürlerin listesini çıkartıyorsun. Aslında hiçbir manası olmayan, hiçbir şeyliğinin niteliğine gam doldururcasına, elinde ki kalemi yastığının altına koyup, farkına dahi varamadan uykuya dalıyorsun. Hep aynı hikaye, sen de biliyorsun. Yazamasan dahi arkadaş, kendini yarım yamalak da hissetsen, yine de ne olursa olsun yaşıyorsun.




...