Mutluyum. Uyuyorum.

Uyandığımda yatağımdan inemiyorum. Kendimi kasıyorum. Her yanım küt küt kütleyene dek geriniyorum. Bu sefer inebiliyorum yataktan. Duş alıyorum soğuğumsu suyla. Odama dönüyorum. Burnum tıkalı. Nane-limon kaynatıp içiyorum. Yalnızım.

Kitap okuyorum. Kitap bana uyuşuk olmamamı söylüyor. Aşk davranışlarda gizliymiş. Kalkıp dolaşıyorum. Banyoya uğruyorum ayaküstü. Aynada gördüğümle tartışıyorum.

Çıkıp yürüyorum. Merdivende halı kayıyor. Tam “Düşüyorum!” derken duvara tutunuyorum. Terliğim duvara sürtünüp ayağımdan çıkıyor. Duvara küfrediyorum(!)Diğer terliğimi çıkarıp elime alıyorum. Duvarda bir tablo ve tabloda görkemlileştirilmiş bir kalp resmi var. Salvador Dali’nin. Az evvel belki de hayatımı kurtaran duvardaki tabloya doğru fırlatıyorum sol elimdeki terliği. Çerçeve düşüyor. Ayağımın dibine kadar yuvarlanıyor. Duvarcığın dahi kalbini kırıyorum.

Oracığa oturup ağlamaya başlıyorum. Kendimi cezalandırmak istiyorum. Salıveriyorum dönerli merdivenlere doğru kendimi. Sekiz kat aşağıda kazan dairesi var. Kendimi oraya kadar yuvarlanmış buluyorum. Yaralanıyorum. Her yanım acıyor. Kolumda, bacağımda, göğsümde, her tarafımda çizikler var.

Ve yine süzülüyor gözlerimin suları. Saatlerce oracıkta oturup düşünüyorum. Artık yukarı çıkmak istiyor canım.

Takatim kalmadığı için merdivenlerden çıkacak kadar, asansöre uzanıyorum. Asansör kapısını açııyorum. Kabini göremiyorum. Kabinin bu katta olmamasına rağmen kapının nasıl açıldığı sorusu düşüyor aklıma.

Başımı uzatıp aşağılara bakıyorum en alt katta olmama rağmen. Tam o anda yukarılardan gürültüler gelmeye başlıyor. Duymamak için kulaklarımı tıkıyorum. Yine de merak ediyorum içten içe. Başımı yukarı çeviriyorum.

Gözkapaklarım sarsıntıyla kapanıyor.

Uyanıyorum, yalnızım...