Yürümekten yorulmuştum.İleride petrol ofisinin bahçesi ve ardında küçük bir çocuk parkı vardı.Parka vardığımda arkamdan biri seslendi,baktığımda bana doğru yürüyordu.Yanıma geldi ve bu parka girmenin yasak olduğunu söyledi.Küçük kızı bu parka kimsenin gelmesini istemiyormuş.Geri dönerken o şirin,yerdeki kumlarında tek bir ayak izi bile olmayan hiç kullanılmamış çocuk parkına son defa baktım ve sanki birşeyler anımsar gibi oldum.Sonra adamın kızını ne kadarda ciddiye aldığını düşündüm;oraya her gelen küçük çocukları nazikçe uzaklaştırıyordu.Bu adamın kızına dikkat edin.Çünkü babasının onu bukadarcasına ciddiye alışı,kızının babasına parka girmemelerini ciddiye almadan ve öylesine söylediği anlamına gelmez.Hesaplar öyle tuttu…

Birkaç yıl sonra oldu.Yürümekten yoruldum.Bu sefer yağmurlu bir havaydı.Ve çocuk parkına uzaktan baktım.Küçük kızın babası parkın etrafını uzunca bir duvarla kaplatmıştı.Parkın içi ve dışı irice ağaçlarla kaplanmıştı.Zaten orası sessiz bir yerdi.

Küçük kızın babasına bakındım petrol ofisindeki dükkanından.Haklarında hiçbirşey bilmediğim ve tanımadığım bu adam ve kızı bana öyle yakın geliyordu ki...

(0.20.NAKRES)