Küçüktüm ve her küçük çocuk gibi benimde masumca hayellerim vardı...her gece yatağıma uzandığımda bolkonlu bir evde hayel ederdim kendimi..mahallede saklambaç oynayan arkadaşlarımı balkondan izlemek , heycanla ’bende geliyorum’ diyebilmekti hayalim..hergün br yerleri dökülen kerpiç evimizin demir parmaklıklı penceresinde oturur kendime balkonlu bir evde oturmanın mutluluğunu yaşatırdım...küçüktüm,çocuktum küçücük bir hayel bile beni mutlu ediyordu.gerçekte yaşıyormuş gibi mutluluğun hazzına varırdım..hayalin ne olduğunu bile bilmediğim zamanlardı işte..peki ya şimdi büyüdüm , büyüdüm ve büyüdüm o her yeri dökülen kerpiçten evimiz yok şimdi.yerine balkonlu bir ev yaptılar biz sattıktan sonra ve hala o çocukluğumda hayalini kurduğum balkonlu evimiz de yok...ve o hayellerde yok.olsa bile çocukluğumda hayalini kurarken duyduğum mutluluk hazzını bulamayacağım biliyorum.çünkü büyüdükçe hayelleri artıyormuş insanın.büyüdükçe başka hayeller ekleniyormuş hayellerinin üzerine ve eklendikçe eleniyormuş birer birer diğerleri... Selma ALP
01.08.2011