içi yakan ne varsa hayatta....şiirde ,şiire düşmüş acıda..çağın çılgınlıkları mı..belki heyacan kalmadı da biz onları diriltmek için şiiri icat ettik..ve şair şizofrenken mi yazıyor.. .yaşayamadığımızı mı yaşadık şiirde....ve içindekileri....belki yalnızız ondan mı aşk aşk diye inlemelerimiz ve kara sevda türkülerimiz..ve korkular güçlü koşullanmalar ağı mı.. hıı....biz insanız biraz başkasına muhtaç biraz kendimize fazla yaşıyoruz öylesine...dilimizde bazen sövgü bazen övgü eskitiyoruz mecliste konuşmayı ...geriye bir susma ölçüsünde yalnızlık....acaba din o büyük yaratıcıya uslanış , acaba biriktirilmiş bir şehvet ve korku mu bizi kul yapan.veya başka bir madde mi...acaba biz kimiz ? başkası mı? sevinçler başkasını geçme yarışının gizli kahkahaları mı... ve yası paylaşma güdüsü ne : acıyı öğrenme tatbikatları mı....sıra bana gelecek korkusu mu..işte insan benim us u sezgide kalmış biricik delirmiş şairim... başkası aç ve yiyecek isterken kendi etini yiyip te başkasına vermeyen bencil tanrı yamağıyım....siz bana bakmayın ben başkasıyım , başkasından kendime gelmek isteyen.......