Sessizliği idi canımı acıtan, içimi kavuran, kelebek misali bir günlüğüne inanılmaz olan, giderken sessizliği olmuştu canımı acıtan............

O sessizlikte kayboldum , kalabalık içinde ama yapayalnız , sadece güvercinlerin ağlama sesi vardı gerisi sadece bir uğultu bir karmaşa, insanları seçemediğim , konuşulanları çözemediğim bir uğultu çemberi.


Oysa tek istediğin ilkbahar yağmurlarında ıslanmaktı, çok sevdiğim pamuk şekerini özgürce sokaklarda yemekti, birlikte saatlerce yürüyüp yorulunca salaş bir meyhanede mey ile duyguları tanıştırmaktı.
Bakışlarda acının olmadığı, beklentilerin olmadığı bir anı yakalayıp, zaman kavramını unutup öylece...... konuşmadan yağmurun camdan süzülen taneciklerini seyretmekti.

Rüyamıydı, gerçek miydi bilemedim, gördünüz mü..... ? görmediniz mi..... ? çok güzeldi oysa kalbimde uçuşan beyaz kelebek.... ömrü bir günlük kelebek.

Giderken sessizliği idi canımı yakan.