İçimi olanca çıplaklığıyla dökmeyi beceremedim hiç. Hep bir şeyler gizemli olmalı takıntısı değil, anladımki yapamıyorum, yapınca ben olmuyorum. Ötesi olmayan bir aşka düşmenin bedeliydi içinde saklamak, içinde büyütmek. Anlatsan kim anlar çaresizliği içinde büyütürsün içinde hasretini. İçin kanar çok, bazan dışına vurur, sorarlar neyin var, bakarsın seni anlamayacak gözlere iyiyim dersin. Sonra çevren alışır, başta garipsedikleri davranışları sen zannederler, sorgulardan kurtulursun, sorgusuz acır için.

Zaman insanın bildiğini zannettiklerini değiştirirmiş, onu öğrendim. Mesela aşk iki kişilikmiş, en azından bir süre öyle olmalıymış. Mesela bir kurşun daha yediğinde ilkinde ölmediğini anlamak gibi. Ya da sıradan olaylar anlam kazanır, çay içerken kaşığı içinden çıkarmak gibi, pazar gününden nefret etmek gibi.

Artık aşkın eskiden olmayacağını düşündüğüm yaşlardayım, zaman geçtikçe ağırlığı azalır diyordum, öyle bir ağırlığın altında kaldımki, ezildim. Öyle güçlü duvarlarım vardı ki kendimce, aşkın sihirli ellerinde un ufak oldum. Çocukluğum kadar uzaklıktan gelmişti bu eller, yanında meraklı bakışlar ve masum bir yüzle beraber, hem çok tanıdık, hem çok yabancıydı. Bir gecede alıştım aşka, bağımlı oldum varlığı da hasreti de yasak olana.

Ah o gitmeler. İnsanın içini parçalayan gitmeler. Bir sonraki gelişi belirsiz, başka kollara gidişe el sallamalar. Yürek burkan vedalar, amansız iç çekişler, aşkın yaramaz çocuklarını büyütmeler. Günlerin yıl gibi uzadığı cehennemlerde yıllarca demlendim. İnsan herşeye alışır derler ya kendi adıma ben alışamadım hasrete, çaresizliğe.

Geç kalmadık, öyle olsa kendimi çocuk hissedermiyim. Pes etmenın kıyılarında gezerken yeniden daha güçlü hayata sarılabilirmiyim. Gerçek aşk varsa geri kalan herşey tefferruat olmalıydı, en azından kitaplar öyle yazıyordu. Ey umut, aşkın öbür adısın.

Büyük savaşlardan derin yaralar almadan çıkılamazdı. Son nefesindeki güçsüzlük, umutsuzluk hallerinde bile birbirinin gözlerine gülerek bakan iki yürek, iki kahraman yaratmak üzereyiz, kim ne derse desin. Kararttım gözümü, aşkın kollarında olmadı aşkın yollarında ölmeliyim.