Ben yerine koyabilecek kadar değerli bir şeye sahip değilim.

Gece, şimdi Yakub’un kan çanağı gözlerine ve isli bakışlarına sinmiş bir evlat acısı. Gece, karanlık dumanlara sarılmış üşüyen bir dağ… Ve ben gecede ; ışıyacak günden nasipsiz rutubetli kuytularda çürüyen zindan mahkumuyum, Yusuf’tan uzak…

Seni kaybettiğimi anlıyorum, irtifa kaybeden bir uçak gibi sarsıntılar duyarak içimde. Rotasını sapıtmış duygular damarlarımda dolaşırken , ağır bir bedel ödeme kaygısı ile beraber gel-gitlerine savruluyorum beynimin koridorlarının. Olsun desem, olamayacak kadar akıl ve imkan dışı bir lanetli isteği bertaraf edivermesi mümkün müdür kalp padişahının?

Şimdi ben kuyunun içinde ağlayan çocuk…

Hükmüm ellerinde !

Ve son /

kervan da çıktı yola…Sessiz bir şarkıya döndü gün, nakaratı gece…Uzaklarda gaz lambalarının ölgün ışıklarıyla bir kent halime gülüyor . İçim acıyor. Bendeki hasretin karanlığı dağılmak bilmiyor. Aydınlanmak için adını fısıldıyorum kulağıma. Pencereler açıyorum her harfinden adının. Pencerelerde damlalar …Rahmet damlaları…

Artık biliyorum! Ayrı düşmem içindi kurulan tüm tuzaklar , senden yani vatanımdan…Oysa sen içimde oldukça, toprağımdayım ben ve vatanımdır senin gözünden bakabildiğimce kainat…

Şimdi ben avunuların en mükemmelini çerçeveledim ve astım gönlüme. Gözlerimin koyusunda kaybolmuş bir peygamberin hayali…

Belki gelirsin.

Benim kaderim yalnızlığın kuyusunda aç, susuz ölümü ya da seni beklemektir. Ve ikisi de bazen gelmesi en zor olanı çağrılanların…

GILS SIBRAN