Bu yazımı üzüntü ve perişanlık içerisinde yazmaya çalışıyorum. Durup dururken üzülmenin bir mantığı olabilir mi? diyenler olabilir. Fakat; olayı aktardığımda bana hak vereceksiniz.
Minibüste yolculuk ederken kendi aralarında konuşan iki öğrencinin konuşmalarına şahit oldum. Bir tanesi, Devlet Hastanesinde stajyerlik yapıyormuş. Stajyer olan diğerine “hastaneye hasta olarak gitmekle orada personel gibi çalışmak arasında dağlar kadar fark var” deyince diğeri şaşırdı. Neden fark olsun ki? dediğinde Stajyer,”hasta olarak gittiğinde kimse sana değer vermiyor önemsemiyor. Derdinin yanında, paran varsa değer görüyorsun. Paran yoksa derdinle baş başa kalıyorsun. Fakat; ben şuanda stajyerim yaşımda küçük olmasına rağmen yaşlı başlı kişiler, ağabey bu işi nasıl yapacağız?Ağabey rica etsek bize yardımcı olabilir misin? Birazda abartarak gel gör insanlar bana nasıl yalvarıyor.”Bu kelimelerin, cümlelerin her biri benim yüreğimi param parça etti.Devletin, fakir fukaradan aldığı vergisiyle alınan sıralarda okuyan.Bu ülkeye, hizmet etmesi için bin bir zorlukla yetiştirilen bu kendini bilmez vatandaş, bir vatandaşa zerre kadar bir hizmeti çok görüyor.(Gerçi, daha bir konuma bile gelmemiş. Vatandaş, ona ya sıranın nerden alınacağını soracaktır. Ya da bir doktorun polikliniğini soracaktır. Yoksam, bir stajyer bir hastaya tedavi sürecinde ne kadar yardımcı olabilir? ona düşen sıradan basit şeyler.) Bir de hayallerinden bahsediyor. Başhekim, olmayı düşünüyormuş Be mübarek adam, bu zihniyetle nasıl hizmet edeceksin. Makam ve mevkiiyi vatandaşı kendine kul küle etmek için mi kullanacaksın. Makam ve mevkilerin asil fonksiyonu: Garibana, çaresize kol kanat gerip onlara hizmet etmektir. Gariban, perişan bir insana insani duygularla yardım etmeyi değil de kendini saydırmak için mi yardım edilir ? Bu zihniyetle hareket edenler, derhal bu zihniyetlerinden vazgeçmelidir. Çünkü; bu zihniyet bir milleti zirveye taşımaz. Aksine yok eder. Milletin izzet ve nefsini ayaklar altına serer. Geleceğin yöneticileri olacak gençlerin, sadece kendi egosunu tatmin etme düşüncesinden vazgeçirmek için; vicdani muhasebelerini yapmaları yönünde, daha çok eğitim verilmesi gerekiyor. Bu eğitim, başta aile de olmak üzere okullarda dahil titizlikle verilmeye çalışılmalıdır. Makam ve mevkilere gelince zaten kendiliğinde bir saygınlık oluşur.Bu saygınlığı da insanları hor görmek için kullanmamak gerekir.
Gerçek anlamda makam ve mevkileri, amaç değil de araç haline getirip; bu vatan ve millete hizmet eden yöneticileri, canı gönülden tebrik ediyorum.
Hoş kalın. Hoşça kalın. Sevgiyle kalın.