Kimseler duymuyor mu? Gözyaşlarıma bir çare yok mu? Nerdesin be sevdiğim, hani nerde beni seven o yüreğin. Çaresizliğe hapsolmuş hasret kamçısının acı feryatlarıyla sesleniyorum ne olur duy sesimi!
Her geçen dakika umut doğuyor yüreğime ama yavaşca geçen bu zaman umutsuzluğa kaptırıyor yüreğimi. Özlemin kavurdu beni. Gözyaşlarım bu ateşe çare olamıyor artık. Acı feryadım bu. Daha nasıl haykırayım yüreğine bilmiyorum.
Hep umutlu gözlerle baktım o güzel gözlerine. Sevgi sözcüklerinde, bakışlarında kaybettim kendimi. Bu rüya hiç bitmesin diyordum öylece baka kalıyordum. Hissedebiliyordu yüreğim yüreğini. Ama hasretime ne çare? Yalnızlığa gömülmüşüm adeta. Kulaklarımda çınlanan tek ses senin sesinken şimdi o ses yalnızlığımın sesi olmuş. Kendi sesinin yerini yalnızlığımın sesine adamışsın.
Niye yoksun yanımda. Seviyorsun biliyorum ama ellerim sürekli ellerini arıyor. Gözlerim sürekli hasretinden yanan yüreğimin ateşini söndürmek için gözyaşı döküyor. Ama bak gör yine sonuç çaresizliğime kalmış. Hani nerde duygu yüklü çare denizimin gemisi. Yok değil mi? Biliyorum belkide hiç gelmeyecek o gemi...
Senden dileğim ne olur kendi sesinin yerini yalnızlık feryadıma bırakma. Ne olur çaresiz açan gülüm değil duygu yüklü çare gemim olda gel...