“ Yapma yalvarıyorum sana. Hiç olmadı gözümün üstüne vurma. Morarıyor “
“ Sus konuşma. Çat pat küt “
“ Yeter artık acı bana canım çok yanıyor. “
“ Tohumuna para mı verdim. Geber… “

Yediği dayağın etkisiyle olduğu yerde bayılmış kalmıştı. Vücuduna isabet eden yumruk ve tekmelerden canı yansa da; daha çok kırılan onuru yaralıyordu onu. Her küçük tartışmanın sonucunda, aniden şiddetli bir aile kavgasına dönüşüyordu.

Son on yıl içinde gelişen bu değişim, ruhunda derin yaralar açmıştı. Özellikle de iş yerinde çok sıkıntılar yaşıyordu. Son zamanlarda, mazeret de bulmakta zorluk çeker olmuştu. Özellikle aile içi şiddet haberlerini seyrettiğinde, kendisiyle birlikte bir sürü insanın aynı kaderi paylaştığını bilmek üzüntüsünü bir kat arttırıyordu.

Bir zamanlar çok sevdiği insanın bu hale gelmesinde çoğu zaman kendini suçlamıştı oysa. Kendinde kabahatler bulmaya çalışmıştı. Onun istediği gibi davranıyor fakat bir türlü değişmiyordu.
Sorun kendisinde değil ondaydı. Ruhen hastalıklı, kendine güvensiz bir insanın karakteristik özelliklerini sergiliyordu. Olmadık bahaneler ortaya atıyordu. En büyük sıkıntısı da kıskançlıktı. İşyerinden çıkar çıkmaz doğruca eve geliyor, koşa koşa mutfağa giriyor; yemekleri hazırladıktan sonra güler yüzle onu mutfağa çağırıyordu. Güzel sözler söylüyor fakat yine de dayaktan kurtulamıyordu.

Yavaş yavaş kendine geldi. Doğruldu. Her tarafı ağrıyordu. Güzünün bir tanesini açamadığını fark etti ağrıyla birlikte. Kalbi bugün daha çok ağrıyordu. Yaşının ilerlemiş olmasından olmalıydı. Banyoya topallayarak girdi. Aynaya baktığında, kamyon çarpmış gibi bir görüntüsü vardı. Elini yüzünü yıkadı.

Salondan televizyonun sesi geliyordu. Kararlı bir şekilde içeriye girdi. Ayaklarını uzatmış bir vaziyette yayılmıştı. Yüzündeki sinsi gülümseme daha çok acıttı canını.

“ Seni terk ediyorum Keriman. Ben, annemin evine gidiyorum. Senin kahrını yeterince çektim. Boşanma davasını ben açarım. Artık dövemeyeceksin beni … “
“ Hiçbir yere gidemezsin Salih”
“ Gittim bile…Artık stresini boks salonlarında atarsın. Çocuklarımı da alıyorum. “

Vestiyerden ceketini aldı ve arkasına bakmadan kapıyı örttü ve çıktı. Eziyet günleri geride kalıyordu. Barışana kadar…


Nermin Kaçar