Türkiye’deki Kafkas Türklerinden yalnızca birisiyim.Dedelerimin,ninelerimin ve hatta şuan buradaki tüm Kafkasyalıların tüm özlem ve acıları benim kalbime de işlemiş durumda.Oraları hiç görmedim belki ,tıpkı bu yüreklerinde vatan hasreti ve sonsuz sevgisi olan Kafkas insanının görülmediği gibi ...
Biraz sitemkar fakat öyle bir aşkla bağlılar ki bu vatana ve bu bayrağa.Onlar buraya geldiklerinde oradakilerden umudu kestiler.Bu ne acıdır ki sevgilini,anneni,babanı,kardeşlerini ve nicesini geride bırakmak...Benim dedelerim de onlardandı işte.Şuan orada nicesi türlü dışlanmalara,haksızlıklara,yoksulluğa ve belki yalnızlığa mahkum.Bilemem ... Ve ben bu yazıyı kaleme almaktan gurur duyuyorum belki sessiz çığlıklarına ses olurum.Balkanları duydunuz ya onları?
Kafkasın gözyaşları derindedir,Türkün bayrağı ezelden beri kalbindedir,Vatan hasreti sazının telindedir,Dermanı vatan suyunun selindedir..Hamısı selam elliyir bu gözel torpaklara...