’Söz gümüşse sükût altındır.’ derdi annem. Hep susturmak isterdi beni ve abimi yaramazlık yaptığımızda. Lakin aksine daha da konuşasımız gelirdi bizim. Birde kikirderdik mahallenin koca karıları gibi. Biraz daha kızardı annem. Yine gülerdik. Nihayetinde çocuktuk biz. Sonra o da gülerdi bizimle beraber. Kucağına alır sımsıkı sarılırdı bedenimize. Sevinirdim.

Biraz zaman geçti. Büyüdük abim ve ben. O masmavi önlüğünü giydi gri pantolonuyla birlikte; bense yine çocuktum. Annemle beklerdik abimin yolunu. Huysuzluk yapardı ödevlerinde zorlanınca. Annem üzülür ben kızardım. Babamsa sadece susardı. Hüzün dalgası takip ederdi bu anlarda gemimizi. Ağlardım

An geldi bende giydim önlüğümü. Masmavi bir denizi anımsatırcasına güzeldi önlüğüm. Altımda bembeyaz çorap, boynuma asılmış bir suluk, sırtımda çanta ve sağ elimde beslenme menüm. Sol elimde abimin elini sımsıkı tutmuştu. İki kardeş giderdik lay loy lom okula... O sadece on beş ay büyüktü benden ama hep koruyucu meleğiydi benliğimin. Gerçek kardeşlik öyküsü süzülürdü suretinden. Güvenirdim.

Sonralarda daha da büyüdük. Babamın saçlarına kırlar düşeli mevsimler geçmişti. Fakat daha bir yakışıklıydı. Annemse gençlikten orta yaşlılığa adım atmasına rağmen bir güzellik abidesiydi. Abim ortaokulu bitirdi bense hala ondan küçüktüm. Ve şımardım büyüdükçe. Hiç anlaşamazdım kardeşimle. Üzülürdüm.

Nihayetinde dört kişiydik biz. Dört farklı beden lakin tek yürektik... El ele hatta omuz omuza geldik sıkıntıların, kederlerin, üzüntülerin üstesinden. Mutluyduk biz; mutluyuz biz...Çünkü biz hiçbir zaman sen, ben, o olmadık. Çünkü biz sürekli ’BİZ’ olduk.

Şimdilerde lise talebesi olduk artık ikimizde. Hatta bitirdi bitirecek abim bense daha gün saymaya devam edeceğim. Babam yükseldikçe yükseldi polislikte. İki seneye müdür ömrü yeterse. Annem yaşamın en büyük mucizesi bana, abime ve babama. Hayat gıdıklamaya devam ediyor bizim aileyi. Gülüyoruz.

Hayatın bana sunduğu en büyük armağan: Ailem... Bizi çok seviyorum...

Cemre Şeyma KAPU

Biz’e ithafen...

Ekim/2010

/cemreninkaleminden