bi kelimeyle doluvermisti hayat
AŞK...





Boşunaydı hayat amaçsızdı benim için.Kalp kırıklıklarıyla doluydu hayatım.Hayat herkese torpil yapamaz elbet bazılırını es geçer. Ben de o es geçilenlerdendim işte.Ne bir evim ne de bir arabam vardı karın tokluğuna yıllardır amcamın yanında çalışıyordum.Ne yükselebilmiştim ne de biraz birikim yapabilmiştim.Yirmi yaşında amcamın isteğiyle bir kadınla evlenmiştim.Bir tane çocuğumuz olmuştu.Ama trafik kazasında canımdan çok sevdiğim kızımı ve aşık olmasamda artık bağımlılık yaptığını düsündüğüm eşimi kaybetmiştim.Toparlanmam zor olmuştu tabi.Toparlanmama yardımcı olacak kimsem de yoktu zaten .Annemi de babamı da yıllar önce kaybetmiştim.Amcamın yanında bir sığıntı gibi büyümüştüm ben.Dedim ya amaçsızdım zaten ne yükselme hırsı vardı içimde ne de insanlara karşı bir gram sevgi.



Ta ki seni görene kadar...

Yine her zamanki gibi birgün: sıradan ve sıkıcı.Ama bu sıradanlığın arasına karışmış bir sürpriz..Hemde ne süpriz..Yıllırdır görmediğim çocukluk aşkımı ,uğruna Ayşe teyzenin gülünü köklemeye kalktığım o küçük,şirin kızı karşımda görmek benim o kırışık yüzümde bir tebessüm yaratıvermişti.Çok olmuştu seni görmeyeli .Galiba 24 yıl.. Vay be! Ne de çabuk geçmiş zaman. Ne günlerdi demi? Uçsuz bucaksız tarlalarda yorulmak nedir bilmeden koşardık,sabahtan akşama kadar oyunlar oynardık.Oyun oynayacağız diye karnımızın acıktığını bile bilmezdik.Eve girmemiz için bizi birinin çağırması lazımdı.Yoksa mümkün değil ayrılamazdık oyundan.Küçücük ellerimizle çamurlar karar ev yapardık.Biz evli olurduk,çocuklarımız olurdu,sen onlara bakardın,bende çalışırdım.Tabi bunlar sadece oyunlarda kaldı.Hiçbir zaman söyleyemedik içimizdekileri, kalbimizin zindanlarına kilitledik onları, sanki suçlularmış gibi.Ama artık ikimizinde hayatında beklemeye,ertelemeye yer yoktu.Bunu farkettığımız gün evlendik.Ne kadar geç farketmiş olsakta...O sıkıcı, buhranlarla dolu hayatımı birden değistirivermiştin.Bir anda herşeyim oluvermiştin sen.


Dedim ya boşunaydı senden önceki hayatım.Seninle anlam kazanmıştım ben.Ama şimdi yine anlamsızım yine boşunayım ve yine sensizim.Ne olurdu AŞK,ne olurdu sanki bırakmasaydın,sensizliğe gömmeseydin bu yorgun kalbimi.AŞK, diyorum sana çünkü sen benim için Songül değil,AŞK’tın hep.Bu kelimeyle doluvermişti hayat.Senin kanatlarının arasında da uçuverdi.

Bir kelimeydi hayatıma anlam katan,bir kelime...

AŞK...ve uçuverdi...