Ben, bir kulum. Yeri geldiğinde; en değersizden daha değersizim.
Yeri geldiğinde; üzerinde yaşadığım dünyadan bile daha büyüğüm.
…/…
Yaşadığımız zaman içinde, en önemli olan, ne olduğumuzu ya da ne olmadığımızı bilmek. Öylesine değişken ki durumumuz, konumumuz. Bir an bakıyoruz; çok şeyiz. An sonra bakıyoruz; hiç olmuşuz.
…/…
Dost, diyoruz. Dost, biliyoruz. Yıkmaz, diyoruz. Yanımdadır, arkamdadır, sağımdadır, solumdadır… Sonra bir bakıyoruz; Yok!

Tıpkı masallardaki gibi;
Bir varmış, bir yokmuş misali.
Daha dün buradaydı.
Nereye gitti?
Soruyoruz
Arıyoruz
Bulamıyoruz.
Ne eş,
Ne sevgili
En onarılmaz yarayı,
En çözülmez bilmeceyi
Dost dediğimizle
Yaşıyoruz
…/…
Eğitim, diyoruz.
Sınav, diye avunuyoruz.
Yanılgılarımızın üstünü
Örtmeye çalışıyoruz.
Ama
Ya yorgunluklarımız?
Kaybettiğimiz duygularımız?
Hep mi tökezlemedir,
Hep mi aldanıştır
Adına yaşam dediğimiz
Aslında yaşamadığımız?
İnsan olarak
Aldanışlarımız?
…/…
Ben, bir kulum. Yeri geldiğinde; en değersizden daha değersizim. Yeri geldiğinde; üzerinde yaşadığım dünyadan bile daha büyüğüm.

Tamam, bir itirazım yok, hâşâ…
Yaradan’dan gelen her şey kabulüm.
Tek istediğim;
Birazcık dinlemek.
Sonra söz,
Ne yaşamam emredilmişse;
Onunla yetineceğim,
Yine
Şükür edeceğim.
…/…
Birazcık dinleneyim…
Sonra..
Söz...
Sadece…
Birazcık…

Eser Akpınar
18.07.2011
Urla