Bir insanın hikayesi, bir nefes alış verişi arasında geçer. Her aldığını vermek zorundasın, nasıl yüksekten bırakılan taşın bir kurala itaat edip düşmesi gibi kuralları önceden belirlenmiş bir dünyaya gelmekteyiz. İlk nefesi alıyorsan son nefesini de vereceksin. Bu kanun ve kuralların farkına varan insan bir çerçevenin içinde bulunduğunu anlıyor. Durum bundan sonra başlıyor, çerçevenin içinde bulunan dışarı çıkmak için bir yol arıyor. Bu arayışı da özgürlük olarak nitelendiriyor. Çerçeveyi kırmak desem de olur. Birbiri ardına çerçevelerini kırsa da bir önce çıktığından biraz daha genişini buluyor karşısında gücünün yettiği sonuncusunu da kırdığında, muhakkak güç yetiremediği birinin içinde kalıyor. Madem çabaları sonucunda mutlaka bir çerçevenin içinde kalıyor bir öncekini kırmanın ne yararı olacak, çerçevelerden kurtulamıyorsa. Başlangıca dönmek lazım o zaman amaç çerçeve kırmak değil, uygun bir çerçeveye girmek yada çizmek lazım. Çerçeveden çıkış yollarını özgürlük olarak nitelendirdim, her hangi bir çerçeve içinde bulunmak çıkış yollarını kapatmakla mümkün olduğundan, özgürlük kısıtlamasıyla mümkün olacak dolayısıyla. Aslında değinmek istediğim özgürlük yada bu çerçevenin nedenleri nasılları sonuçları v.b. değil, bu yazıda, bir çerçevede bulunduğumuz, uzaktan bakınca hayatımızı betimleyen tuvalin çerçevesi… Madem ki tuvaldeyiz, iyi bir manzara gözükmeli bakınca…