Küseriz biz…
Millet olarak küsmeyi severiz...

Henüz çok küçükken öğreniriz aslında küsmeyi, küçücük bir bebekken eğilir anne ve babalarımız üzerimize:

Agu-cugu-bugu-dugu, aman da aman, hanimiş de, yaramazlık mı yaparmış, küştümm sana, küştümmm, konuşmucam işte…

Zaten henüz gelişmemiş olan beynimiz iyice sulanır bu sulu tavırlar karşısında ve ebeveynlerimizin yüzlerine bakarız sadece boş boş…

Çocukken, başımız ilk sıkıştığında küseriz hemen oyun arkadaşlarımıza… Orta parmağımızı işaret parmağımızın üzerine oturtma yeteneğimiz daha o zamanlardan yerleşir kişiliğimize… Küçücük çocuklar küsmeyi nereden öğrenmişler diye düşünüp endişe etmez hiç kimse… Karşımıza geçip gülerler sadece o şirin tavırlarımıza… Belki de bu yüzden küsmeyi güzel bir davranış gibi taşırız cebimizde bir ömür boyu…

Okulda sıra arkadaşımıza küseriz basit bir paylaşım problemi yüzünden…
Öğretmenimiz diğer sınıfın öğretmenine küsmüştür zaten o sırada…
Okul müdürü ise tüm öğretmenlere küs zaten…
Evde baba ile anne küs,
Hala ile amca küs,
Kardeşim bana küs,
Bakkal ile manav küs,
Minnoş Tekir’e küs…

Sözün özü; küsmek bizim gizli kültürümüzdür aslında bir yerde…

Eee durum böyle olunca da,
İktidarın muhalefet ile küs olması,
Cumhurbaşkanı ile halkın küs olması,
Ya da başbakanın ordu ile konuşmaması şaşırtır mı acaba bizleri…

Şaşırtmaz…
Çünkü bir çeşit iletişim türüdür bizim kültürümüzde küsmek…

İşte bu yüzden,
Ben de küstüm…

Kime mi?
Dile kolay 13 gencecik şehidimizin ölümüne sebep olan HEPİMİZE…

Pelin...
Temmuz/2011