Ben sustuklarımı hep sana yazdım..Sen hiç okumadın...
Ne sustuklarımdan..Ne yazdıklarımdan haberin vardı...
Kırgınlıklarım..küskünlüklerim..suskunluklarım birikti içimde..
Biliyordum..Görmeyecek..görsende umursamayacaktın...
Anlamlar içinden..anlamsızlıklar çıkaracaktın..
Biz her şeyi elimize yüzümüze bulaştırmaya mahkum edilmiştik zamanını bilmediğimiz zamanın birinde..
Sebeplerimiz neydi hiç bilmedik..
Hiç sormadık hesaplarımızı hayattan..
Hangi bedel biçildiyse sorgusuz sualsiz ödedik..
Kimi zaman gözyaşıyla..Kimi zaman yalnızlıkla..Kimi zaman da ihanetle..
Yine de vazgeçmedik..Yaralar bereler içinde yürümek için mücadele ettik..
Kimi zaman başkalarıyla savaştık..Kimi zaman kendimizle..
Biz her zaman bilinmez sonlar için..bilinen..tanıdık yeminler ettik..
Güldük..Ne kadar güldüysek..o kadar yaş akıttık gözlerimizden..
Hazine arar gibi huzur aradık..
Hiç bir zaman bulamadık..
Çocukça davrandık...
Hiç büyümeyecek gibi..
Sonumuzu hiç düşünmedik..
Sonlarımızın aslında gerçekten son olduğunun farkında bile değildik..
Biz bittik..
Biz yoktu artık ama hayatlarımıza benlik olarak devam etme yeteneğinden yoksunduk..
Yoksaydık...
Acılarımızı,yaralarımızı,yaşanmışlıklarımızı yok saydık..
Bizi unutmak için yine bilinen yeminler ettik..
Güçlü görünmek için çabalayıp durduk..Yorgun düştük..
Rol yapmaktan yorulduk..
Uzaklaştık..
Kendimize yabancılaştık..
Sustuk...
Yanlışlarımız karşısında,yanılışlarımız karşısında..
Kendimize bile sustuk..
Kendimizi tanıyamadık..
Sen artık hiç yoktun..
Ben hep sana yazdım..
Sayfalarca..Günlerce...
Okuma diye..
Okumayacağını bile bile...
Sustukça yazdım..
Yazdıkça kızdım..
Kızdıkça ağladım...
Ama sen artık yoktun..
ve bir daha asla dönmeyecek,görmeyecek ve hiç bilmeyecektin...
Ve günlerden bir gün..Ne sen beni tanıyabilecektin..ne ben seni...