Yıllar birbirinin ardından ne kadar da çabuk geldi ve ben sana yatiştim on sekizimde seninle bir yaşta sana geldim beni kabul et beni duy beni gör diye benim beni düşünmeyen ama düşlerimin prensesi..
Her ne kadar anlamsız ve boş olsada yazdıklarım, aramızda olmuş ve olacaklar bu kağıt kadar boşsa da ben yine seni tek taraflı düşünmek özlemek yeri gelince ikimiz yerine ağlamak zorunda kalsamda ve bunu okumayacağını görmeyeceğini bilsemde ve bu ne kadar boşlukta kalmışlık hissi uyandırsada kalbimin senden arda kalan boş ücra ıssız köşelerinde ben yine seni bekleyeceğim o son bıraktığım durakta.
En son sana olan duygularda tükenirken kalbimde sana ayırdığım son damla yaşlarda yanaklarımdan süzülürken ve seni düşleyip üzülürken bilmem hangi gözlerde gözlerini yakıyorsun ki ben buralarda kalbimin ağrısından duramaz olmuşum da kendi dertlerimi sana değilde kalemlere kağıtlara anlatır olmuşum.
Artık ayrılmak vakti geldi düşler aleminden. Senin hayaline el sallıyorum ama sen bunu nerededen bileceksin ki...