Yusuf’un kuyusu bizimkisi, suyunda ay sallanan sabrın sarkacı, süresiz bitimlerim tedavülden kaldırıldığı dipsiz suskunluğumuz.


Kaçamak vurulup yattığımız, belimizdeki olmazların kurşun yarasıyla debelendiğimiz ve susup yıldız düşenimiz.


Zamana tanık bedenlerimizin çığlık- çığlığa bağırtıları.


Bir dost sesiyle evin önünden alındığımızdandır hep güvensiziz seslere. Artık dost yok…


Babaları hiç dönmeyeceklerin mezarı ve zavallı sevgililerin boğazlarında taşıdıkları yumru. Bundan sonra ne sevsek aslında hep gidene ağıt…


Bunlardan bir sen tanırsın bizi ey Yakup. Kederimden yol almış yıldız kayması hasretim, bir de sen ayırırsın beni diğer hasretlerin içinden.


Vurulup ölmemek varmış, ölüp diri kalmak. İşte tam araftayım ortasındayken ömrün, kalın surlarla çepeçevre sarılı yalnız ve düş yoksunu kâbus çoğulu bir ölümle baş başa kaldım.



Unutulmak araftı bize göre, evet tam da bize göre. Dağlar çiçeğe durduğunda uzun bir nefes çek bizden yana, çimenlerin ciğerlerinden sökülen bir nefes. Sonra kuşlardan ikisini izle, onlar nokta olup güneşte kaybolana kadar ve bir karıncaya dünyayı yükle o gidip yuvasına bir kabuğu sığdıramazken.



Eriyik bedenimden düşen etimden, kemiğimden arta kalanımı toprakla öğütüp göğe savur. Ben kuyudaki Yusuf böyle dedim zamanı tutan ağıtların babası Yakup’a. O ki hepimizin babası.


Bir gün rüyalarım gökten geri dönecek, benimle. O zaman bize en güzel dönüş olacak ölüm.


Beni anlayan griye nispet, kara mavi ben gecelerden kayıp kuyu düşeni, asitlerde yıkanan rüyasız, ferinden düşen geceye karanlıklar çizme. Çünkü karanlık bile bazen aydınlıktır insanın çehresi yanında.


Düşün kayıp zamanları yarım öyküler üreten gri adam, beni yıka kelimelerin uçucu bahtsızlığında.


Ve odam kireç tutmuyor şarkısını söylesin boğazında bir yumru taşıyan sevdiğim…






Ufuk Ataman