Giriş 1
Herkes tutturmuş ayrılık, aşk, özlem, sevgi türküsü gidiyor. Bu ortak paydada buluşuyor bir çoğu, ortak payda olduğundan buluşuyor çoğu bu noktada. Mutluluk, kavuşulmuşluk yada mutluluk ortak payında göremiyorum kimseyi. Nedeni basit; ruh hallerini bir çınara benzetirsem, mutsuzluk ağacın kökü, mutluluk her bir dalın uç tarafı. Tutunamayıp düşenler kökten tekrar yukarı çıkmaya çalışıyor ve altta bir zorunlu topluluk oluşuyor, al sana ortak payda. Mutluluğa ulaşanlar ise o koskoca ağacın dallarının birinin ucunda, yerini almış. Tek bir köke karşı binlerce dal ucu.
Giriş 2
Zorunlu bir buluşma; herkes elinde olmadan bulunduğu bir ortamda, çevresine bakıp yalnız olmadığını düşünür, hatta arkadaş bile edinebilir. Ama boş bir iştir bu… Kesine yakın bir doğrulukta, o konumda edinilmiş hiç bir bağın bir önemi yoktur, çünkü ki olurda tırmanmaya başlayan biri olursa, diğerlerini unutur, bu böyledir ve böyle kalacaktır. Uzatmadan, işin özeti; şu dünyaya ağlayarak tek başımıza geldik, ve yine tek başımıza gideceğiz… Çoğu kimse buna inanmak istemiyor hatta bende ara sıra unutuyorum bunu, ama gerçek orada bir başına duruyor işte, ne kadar görmek istemesekte… Yapılanların hepsi sonsuz olma çabasının birer tezahürü, örnekleri kendiniz bulunuz, hiç bir cevap sizin inandığınızdan daha doğru gelmeyecektir. Şu dünyada her şey ikidir! Hiç birşey tek değildir. İki birbirini tamamlayandır. İnsan bunun farkında; büyük bir çoğunluk bu ikincinin başka bir insan olduğunu düşünür. Her ne olarak adlandırılırsa adlandırılsın insan dan olmaz bu ikinci, bu ikilik ilkesinin ikinci kanunuyla çürütülür. Buda ikincinin birincinin zıttı olması ilkesidir. ikinci dolayısıyla bir insan olamaz. Her bir insan için bu ikincisi yaratıcımızdır. Yalnız O’na vararak kendimizi tamamlamış oluruz. Bu noktayı iyi kavramak …