Bir damla uykusuzluk düşmüştü geceye...

Bütün bir geceyi avuçlayıp götürmüştü bilinmeyen bir yere.Beden hep aynı yerdeydi.Ruh savruluyordu en uzak diyarlara.Her an her saniye aranan kendi benliklerimizdi yalnızca.Ufak ufak oyunlar oynuyordu bize dünya.Bizse bu oyun dünyasının birer kuklasıydık yalnızca.

Bir yalnızı oynuyorduk hepimiz;kimimiz kördük,kimimiz topal.

Her birimizin bir özrü varken;kabullenemiyorduk.En mükemmeli oynama isteğiydi bize birbirimizi düşman kılan.Doğan güneşin zırhına sakladık beklentilerimizi.Batan güneşle karanlıkta kayboldular.

Kayıp ilanları verdik,bulunurlar diye;bulamadılar...

Yıldızlar en büyük sığınıklarımızdı,en yorgun zamanlarımızda.Bütün bir yalnızlığı yaşarken kaçıp saklandığımız masum kaçamaklarımızdı o geceler...


Geceler bile; yapmacık şehir esaretinden kurtulamadı.Sokak lambaları karanlığın en zayıf yerinden vurdu,yalandan bir aydınlık verdi hüzünlere.

Sabahına mutluluklara dönüşürler diye...

Her şey gündüze kavuşabilmek içindi oysa.Tertemiz,masmavi yarınlara ulaşabilmek içindi bütün adımlar.

Yalnızca bir damla...
Yetti bütün hayalleri alt üst etmeye.

Öyle bir uykusuzluk düştü ki geceye;
gökyüzündeki tüm kandiller söndü ve bütün dilekler karanlıkta kaldı.

Karanlıkların yerini de hafif gölgeler aldı,belirsiz bedenlere ait.Korku filmlerini andıran rüyalar böldü gündüze ulaştıran geceyi.

Bütün bir ömrü sığdırmışız sandık ufacık bir geceye.Belirsiz gölgeleri " kaybettiklerimiz" sandık.Oysa hepsi bize oyun oynuyordu.

Ufak bir damla düştü geceye;

bize uykularımızı unutturdu...