Huzuru arıyordum yine gezinirken o en sevdiğim söğüt agaclariyla babamin up uzun yol çizdiği gökyüzünde. Rüzgarın hafifçe dokunuşunu ve uzaktan suyun ayna vazifesi görerek bana taşıdığı güneşin yansımaları ara sıra beni o sessiz, huzur dolu boşluktan çekip çıkartıyordu. Gözlerimi kapattığımda hiç bir şeyi gercek anlamıyla göremediğimi farkediyordum... Bırakın... Biraz daha kalayım doganin koynunda, o sessiz dualarını okusun Rabb’ine eğilsin başı her zikir sonrası bende bu ses semalarında kaybolayım... Yıldızlara kadar aksın ruhum, ait olduğu yere varsın kat kat uzaklaşsın maddenin insanı boş heveslerle cezbettigi o tattan. O’na koşsun gözyaşlarım sonra ellerim titresin ta kalbimden ayaklarıma kadar sarsılsın gokkubbem... Huzuru hissetmek hücre hücre...
Sana ağlamak istiyorum... Gercek olan sana. Sen askım... Sen bana şiir yazdıran yüce varlık, yüreğim... Şah damarimdaki o hisle urperiyor yüreğim. Seni sevmek, bilmek, tanımak ne tatlı bir duygu Rabbim. Askinla yazıyorum ve duyuyorum her böceğin kanat çırpısını seni zikredecek...
En gercek olan seni arıyorum... Araya araya bulsam izini... İzinin tozuna sürsem yüzümü. Hak nasip eyle görelim o mübarek peygamberimizin yüzünü ( SAV)... Dün Topkapı’da sakalının telini gördüm, icim titredi... Öyle yakındı ki, gözlerim doldu ama... Sustum... Şehid olan dişini zumrutle kaplı küçük bir sandığa koymuşlar... Parıl parıltı hala Hz. Osman’in, Ammar Bin Yasir’in kılıcı... Gecmis aslında icimiz kadar yakın. Şimdi o huzurlu ses, kekik kokusuyla karışık çam kokusu... Servet nedir ki? Gölge etme başka İhsan istemez gönlüm?