Yine oldu.Adeti olduğu üzere…

Ben gecede sessiz ve anlamsız oturuyordum.Zihnimde tehlikeli cümleler kurarak…
Deney: Gece kör karanlıktı ve uzuyordu. Kendimi parçalara ayırdım ve her bir parçamı duvara çarptım.Hücrelerime kadar acıdım.Sonra “o” geldi. Kapıyı usulca açtı, içeri sokuldu. İlgili ve müşfik görünüyordu. Gözümün, gözbebeklerimin ta içine bakarak “ Gel benimle” dedi. “Beni kimse sevmiyor meleğim!” Islak yüzüme dokundu. Elimi tuttu. Anlıyordu…

Büyülenmiş gibi izledim onu. Sevdiğimin suretindeydi. Kapıya doğru ilerledik. Dışarıdan içeri sızan ışık demeti odanın karanlığını kesmekteydi . Kapının eşiğinde gözlerimi kıstım. Gözlerimin ta içine bakmıştı.Yanıyordu gözlerim . Katran sızıyordu gözlerimden geceye. Korksam da itaat edemeden duramıyordum. Kapıdan dışarı adımını atar atmaz onun bir illüzyon olduğunu fark ettim. Sezmeye çalışıyordum …Gökte pıhtılaşmış bir yıldızdı .Ta en başından beri.”Beni kimse sevmiyor, ölüm meleği… “

...........................

İkra

İkra bismirabbikelleziy halak

...........................

Gayri ihtiyari içeri odama baktım.

Kulağıma çarpan mucizevi şiirin tılsımını ürpertiyle duydum içimde…

Radyodan yükselen davudi ses şiirin ve müziğin altın tozlarını evrene serperek kulağıma döküldü. Susuz bir zihnin kana kana içeceği güzellikteydi…En ihtiyaç duyulan anda uzanan bir rahmet eliydi besbelli. Ölümden büyülenmiş aklım ve benliğim yeni duyduğu bu şiir karşısında lal olmuş , kalakalmıştı öylece.

Başımı göğe çevirip pıhtı yıldıza baktım. Gözlerimden taşan yaşları elimle uzaklaştırmaya çalışarak içime döndüm.Yere eğilip kalp kırıklarımı topladım. Cebime koydum tüm hatıraları. Yalnızlığı…Gidip radyonun önüne diz çöktüm.

İkra…

Ölümün kollarından alıp rahmetin tüyden döşeğine atmıştı beni “ şiir”

Artık gece tümden siyah değildi. Gecenin birazı da griydi artık…


glc cbrn

Not: Hani demiştin ya bana , anlattıkların sen değil…Ben aynalarımı kırdım çünkü sevgili…Kendimi görmekten ölürcesine korktuğumdan…