Bir kurtuluş savaşı başlattım kendi kendime, bütün azalarım topyekun ve tüm silahlarıyla mücaadele veriyor.Allahın izniyle galip çıkacağım bu savaştan.Seni severek yaşamayı öğreneceğim.Durumu kabullenmek benimkisi ve bu sevgiyi lehime çevirme enerjisi.İşte zafer bu.Bunun marşları çalıyor içimde duyuyorum.Ama içimde ki sinsi yılan o amansız düşman yokmu ara sıra susturuyor marşları ve boğucu sesiyle kuşatıyor içten içe ruhumu.Artık finalin yaklaştığını hissediyorum seni bitireceğim içimde,herkesten çok sevdiğim seni herkesten önce öldüreceğim.Çünkü öyle fazlasın ki bende bunu yapamassam sen beni öldüreceksin.Bu kadar anlamsız bu kadar boş ölmek istemiyorum.Senin için ölmektense seni sevme bahtiyarlığını seçiyorum.Neden ölsün ki insan sevdiğini daha çok sevmek için yaşamak varken.
Sabretmeyi bilen bir yürek unutma iraadesinide mutlaka üretecektir.Aşk böyle birşey biliyor musun?Bir gece oturursun dağlar aşarsın, kaleler fethedersin,siler atarsın herşeyi, telkinler verirsin kendine fakat gün ışıyıp sevgili göründümü o ışık demetinin içinde hepsinin hükmü kalkar aşk girer devreye herşey boşunadır artık.Ama dedim ya hayat memat meselesi artık.Seni sevmenin ötesindeyim,ben bu mücaadelenin galibiyim.Sen mi? sen geçmişimde aziz bir hatıra geleceğim de tüm savaşlarım da beni yüreklendiren bir mücaadele örneğisin.Ebedileşen bir sevginin sahibi, unutulmadan ve hiç varolmadan yaşamaya devam edeceksin.