Zaman geçiyor hiç durmak,beklemeksizin...günler ayları aylar yılları kovalıyor.
Peşinden koşmak anlamsız geliyor zaman bir yel misali esip geçerken,insanız ama yediremiyoruz kendimize zamanın savurduğu anılara,hatıralara saplanıp kalmaya da...gün geçtikçe kırılıyor umutlarımız,ölmüş bir çocuk gibi kucağımıza kalıyor hayallerimiz...koşuyoruz zamanın peşinden elimizde sararmış hayal çocuğumuzla birlikte öyle ki ayaklarımız tutmayana,nefes alamayana dek...en sonunda bırakıyoruz zamanın peşini o aynı hızla yoluna devam ederken...kollarımızda sardığımız çocuğumuza bakıyoruz,çürümüş,morarmış...
ağlıyoruz için için durmaksızın...
zaman geçiyor,hayat boyuyor yüzümüzü en gri en solgun renklerine,tıpkı bir ressam gibi bir çizgi atıyor her defasında bakmak ve düşünmeksizin;belinizi büküyor,omuzlarınızı düşürüyor,dişlerinizi döküyor ve geri çekilip yarattığı tabloya bakıyor hafif bir tebessümle.
aynaya baktığınızda hayatın sizin için yaptığı tabloyu görüyorsunuz tüm gerçekliğiyle...
dokunuyorsunuz beyaza boyanmış saçlarınıza,kırışık yüzünüze.gülümsüyorsunuz birden çünkü bir zamanlar yeşil kırlarda koşan biricik hayal çocuğunuz geliyor aklınıza... ona nasıl baktığınız,onu nasıl her şeyden sakındığınız,sakladığınız...
tebessümünüz azalıyor birden şimdi bir acı kaplıyor yüreğinizi
koşuşunuzu hatırlıyorsunuz zamanın peşinden kollarınızda hasta hayal çocuğunuzla...yetişemeyişiniz...yok oluşu canınızdan değerli hayal çocuğunuzun.
kollarınız boş geliyor birden ’o öldü.’ diyorsunuz kendi kendinize inandıramadığınız gerçeği dünyaya kanıtlarcasına...ama hiç vazgeçemiyorsunuz ondan her anı,her müzik,her fotoğraf onu hatırlatıyor size.gözleriniz doluyor,içiniz burkuluyor
’bir zamanlar’diyorsunuz yüzünüzü hayatın henüz tamamladığı karanlık tabloya dönerek,gözleriniz ıslak ’ölmüş bir hayal...’