Ben bütün topraklarını sevdim bu dünyanın, sen bu dünyada yaşıyorsun diye.Bütün sözcüklerini sevdim Türkçenin , sen de aynı dili konuştuğun için.
Yağmuru sevdim , birkaç damlası saçlarından süzülmüştür diye.
Bütün şarkıları , türküleri ; bütün şiirleri , bütün romanları sevdim.
Tek bir sözcüğü seni anlatmıştır , bir yerlerinde adının bir harfi geçmiştir diye.
Otobüslere baktım sevgiyle, sana birkaç kilometre yaklaşmıştır . Uçakları sevdim kuşbakışı rastlamıştır sana bir yerlerde .
Kuşları sevdim , belki bir kez başının üzerinden geçmiştir.Leylekleri sevdim , belki evinizin bacasına yuva yapmıştır.
Gazeteleri bir başka sevdim , bütün kötü haberler vardı senden kötü haber yoktu .
Hava durumunu sevdim parçalı bulutlu günlerde; üşümeyecektin. Şemsiyeleri sevdim yağmurlu günlerde sana eşlik ettikleri için.
Terzileri sevdim giydiğin elbiseleri diken, işçileri sevdim yediklerini üreten .Şoförleri sevdim seni getiren götüren.
Öğretmenleri sevdim sana benden gayrı öğrettikleri her şey için. Anneni babanı sevdim , seni bu dünyaya getirdikleri için.
Sana alıntı sözcüklerden seslenemedim.Güllere , orkidelere kıyamadım. Papatyaları koparmaya içim elvermedi. Pencerenin altında serenat yapamadım , kuşları ürkütmemek için.

Bizim oralarda toprakla , ağaçla , çiçekle , kuşla muhabbetimiz başkaydı. Onlar söylemeden anlardı sevgiyi.Dokunan ellerinden , bakan gözlerinden , akan terinden anlarlardı .
İnsana anlatmak ne zor imiş meğer.

Sen bizim oralara hiç gelmeyeceksin.Toprak senin için ayakkabılarını kirleten bir toz olacak sadece.Yağmurlarda şemsiyesiz yürümeyeceksin , saçlarının boyası akmasın diye.
Uçaklar uçup gidecek ve sen başını gökyüzüne çevirmeyeceksin. Hapsedilmiş kuşlar seyredeceksin hayvanat bahçelerinde.

Toprağından koparılmış demet demet çiçekleri alıp sakladığın saksılarda sevgiyle seyredeceksin üç gün ya da dört gün. Sonra bir daha ve sonra bir daha.

O çiçeklerin benim koparmaya kıyamadığım çiçekler olduğunu hiç bilmeyeceksin.

Dursun Yüksek
2010