Şimdi baktım da 9 gün olmuş 9 ay gibi geçen zaman. Biraz kilo vermişim. Yüzüme biraz daha yorgunluk çökmüş. Söylenen kadarıyla biraz da agresifleşmişim. Böyle işte pek bir değişiklik yok aslında.Dün kırmızı ojelerimi sildim, beynimden seninle düşündğüm geleceğimi sildiğim gibi. Anlayacağın biraz daha renksiz şimdi her şey. Ve biraz daha dağınık. Ruhum gibi... Ama gülümseyebiliyorum artık ben de sahte sahte. İyiyim de diyebiliyorum. Ne olduğunu sormamaları, olanları hatırlatmamaları için belki de.

Beni anlamadığın için kızıyorum bazen sana. Sonra aklıma geliyor yaşananlar tekrar tekrar. Her şey onunla bir başka güzeldi diyorum. Gözlerim dolarken bir tebessüm beliriyor yüzümde o an. Beni öpüşünü hatırlıyorum, bana sımsıkı sarılışını, seviyorum deyişini... Sonra, bunların bir daha yaşanmayacağını... O tebessüm kayboluyor bir anda. Gözlerimi kapatırken tuhaf bir ıslaklık hissediyorum yanaklarımda.Beni sinirlendirdiğinde yaptığım gibi derin derin soluyorum artık olmadığın bu şehrin havasını,umarsızca..

Düşünüyorum da belki bu günler de geçecek, eskiden olduğu gibi..Belki tekrar seveceğim, tekrar bağlanacağım birine. Ama eminim ki hiç kimse senin gibi olmayacak. Çünkü her hayatın bir "Romeo" su vardır. Diğerleriyse kahramanını yitirmiş olan masalın sadece figüranlarıdır...