Bir perşembe öğleden sonrası
Dalından kopan bir sonbahar yaprağıyla beraber
Rüzgar bir kez daha çığılık atmadan gözlerimi açmışım yalan dünyaya
Yalan dedim ya ondan ibaretim aslında gerçekler hep acıydı ama
Oda bana pek uğramadı,anladımki hayat iki şeyden oluşuyor
Bir kısmı gündüzü yaşıyor hep,bir kısmıda benim gibi geceyi
Oysa umutlarım vardı benim herşeye rağmen hayallerim
Birileri köreltene kadar anladımki düşe kalka değilde bu hayatı
Düşe düşe öğrencem öylede oldu ve sözler yüreğimde büyüdü
Onlar büyüdü ben küçüldüm,sorular vardı henüz sorulmayan
Nedenler vardı cevapları alınamayan bir kaos düşünceler ve boşluk
Sallanır dururum ben o boşlukta salıncaktaki mutlu bir çocuk edasıyla
Aşk yalan,umutlar boş,insanlar sahte,düşler desen tek eğlence
Sevdaya bir tutuldum güneşin aya tutulduğu gibi halim duman
Papatyadan farkım yok ya kışa yenik düşer dökülürüm
Yada birinin elinde seviyor sevmiyor diye fallanırım
Kırdaki papatyadan tek farkım insan olmam
Çok isterdim onla yer değiştirmeyi bir papatya olmayı,Bir kırlangıç olmayı yada rengarenk bir kelebek olmayı!!!