Hulki Aktunç

Hulki Aktunç (1949, İstanbul). Günümüz şair ve yazarı, ressam. Askeri okullardaki ortaöğreniminden sonra İÜ Hukuk Fakültesine girdi. Yükseköğrenimini yarım bıraktı. Yazı yaşamı, dönemin seçkin dergilerinden Yeni Ufuklar’da başladı (1968). İlk kitabı Gidenler Dönmeyenler ile TDK Öykü Ödülünü (1977), Bir Çağ Yangını romanı ile Abdi İpekçi Ödülünü (1981), Bir Yer Göstericinin Hayatı ile Yunus Nadi Öykü Ödülünü (1989) kazandı. 1970’lerde şiire özel bir ağırlık verdi. İnsan Aşklarının Külüdür ile Halil Kocagöz Şiir Ödülünü (1994), Istıraplar Ansiklopedisi ile de Cemal Süreya Ödülünü aldı (1995). Yirmi yılı aşan bir emeğin ürünü olan Büyük Argo Sözlüğü yurtdışı Türkoloji çevrelerinde de yoğun ilgi gördü… Aktunç, kendisine özgü bir üslup geliştirdiği öyküleri ve romanlarında, bir yandan anlatı geleneklerini günümüze doğru geliştirirken, bir yandan da öncü anlatım denemelerine girişir. Aktunç’un şiiri de bugünün insanında aradığı kendiliğinden-şiirsel-bakış’ın araştırılması ve saptanmasının peşindedir; şiirimizin henüz tükenmemiş olanaklarını sınaya sınaya gelişir ve yeni bir şiirsel blok yaratmaya yönelir. Denemeleri (Erotologya?), içinde bulunduğumuz coğrafyanın kendisine özgü erotizmini yansıtıp çözümlemeye çalışan ilk yapıt sayılır. İki öyküsü filme dönüştürülmüştür: Aşka Kimse Yok (yön. Osman Sınav), Bir Yer Göstericinin Hayatı (yön. Tülay Eratalar). Aktunç resme olan derin ilgisiyle de tanınıyor: İlk kişisel sergisi “Lacivert ile Bordo”yu (Erzincan, 1965) yıllar süren bir kesiklikten sonra “Ayvalık Yollarında, Sürücü Aynalarında” (İstanbul, 2005), “Meşk” (İstanbul, 2007) ve “Yoldaşım 40 Yıl” (İstanbul, 2008) sergileri izledi. Şiir ve anlatıdaki tavrını karışık tekniklerle çalıştığı resimde de sürdürdü.
Tarih ve Toplum Bilimleri Enstitüsü (TTBE) Onur Ödülünü Vedat Türkali, Ahmet Oktay ve Prof. Dr. Cevat Çapan ile paylaştı (2008).
Aktunç ile ilgili değerlendirmeler bellibaşlı ansiklopedilerde, sözlüklerde (Necatigil, Kurdakul, Tanzimattan Bugüne Edebiyatçılar Ansiklopedisi v.b.) bulunmaktadır.
“Hulki Aktunç’un değişik türlerdeki eserlerini bir arada düşündüğümde; kuşağının benzersiz bir adı diye tanımlayabildim. Her zaman kaynakların getirdiği yenilik, dinginlik.” (Doğan Hızlan).

29 Haziran 2011 tarihinde, 62 yaşında hayata veda eti.



Yapıtları
Şiir: Sır Kâtibi (1989), Islıkla Tarihçe (1989), Adresim Aynalar (1991), Şarkılar (1992), İnsan Aşklarının Külüdür (1993), Istıraplar Ansiklopedisi (1994), Bir Şeyin Varoluşu (1999), Firak (Toplu Şiirler, YKY, 2001), Sönmemiş Dizeler (2009). Şiirlerinden bir seçme, İngilizce’ye çevrildi: Twelfth Song (çev. Theo Dorgan, Tony Curtis, Orhan Koçak; 1998).
Öykü: Gidenler Dönmeyenler (1976), Kurtarılmış Haziran (1977), Ten ve Gölge (1985), Bir Yer Göstericinin Hayatı (1989), Güz Her Şeyi Bilir (1998). Toplu Öyküler I, Toplu Öyküler II (YKY, 2003) ilk 5 öykü kitabını içerir.
Roman: Bir Çağ Yangını (1981; YKY, 2001), Son İki Eylül (1987; YKY, 2001).
Deneme: Erotologya? (2000; YKY, 2002), Aforistika (2001), Bir Kadıköy Oğlu (2009).
Sözlük: Büyük Argo Sözlüğü (1990; YKY 1998).
Söyleşi: Yoldaşım 40 Yıl (Rıza Kıraç), 2008
Sergiler: “Lacivert ile Bordo” (1965), “Şair Ressamlar” (Nâzım Hikmet, Oktay Rifat, Cemal Süreya, Metin Eloğlu, Afşar Timuçin – karma, 1991), “Ayvalık Yollarında, Sürücü Aynalarında” (2005), “Meşk” (2007), “Yoldaşım 40 Yıl” (2008).

Allah geride kalanlara sabır versin dilerim. Selamla...